Af en toe lijkt het alsof Square Enix al hun oude games opnieuw uitbrengt. Veel op een positieve en goed ontvangen manier. Final Fantasy Tactics: The Ivalice Chronicles is de nieuwste in deze reeks en laat je zowel een nieuwe versie van het spel spelen als de klassieke game uit 1997 met de vertalingen van War of the Lions. Hoewel ik een groot liefhebber ben van SRPG’s kan ik deze helaas niet aanraden.
The War of the Lions, met missende content
De game speelt zich af in Ivalice en je volgt het verhaal van Ramza Beoulve. Ramza is een bastaard die geboren is in de prestigieuze Beoulve-familie. Na de dood van de koning en een kroonprins van nog geen twee jaar oud proberen twee fracties de macht over te nemen in dit land. Deze strijd is in de gamewereld bekend als The War of the Lions, al snel blijkt dat er meer achter de oorlog schuil gaat. Met genoeg twists en turns weet het verhaal constant te boeien en dat is wat mij betreft ook het beste van de game.
Deze versie van de game heeft wat nieuwe toevoegingen zoals uitstekende stemmen van bekende stemacteurs zoals Ben Starr, wie eerder de hoofdrol in FF XVI op zich nam. Daarnaast zijn de aanpassingen vooral wat QoL zoals verschillende moeilijkheidsgraden. Wat erg jammer is, is dat het niet de content uit The War of the Lions-versie van het spel bevat. Wel de vertalingen, maar niet de nieuwe content en dat is toch wel een gemiste kans.
Stukken voelen ongeïnspireerd aan
Ik weet het, het is een remaster, dus natuurlijk wordt er niet te veel aangepast. Toch ben ik teleurgesteld. De personages in het spel zijn afgezien van een aantal hoofdrolspelers allemaal hetzelfde. Qua design valt het op hoe gelijk de verschillende personages op je veld zijn en dat maakt het wel een beetje eentoniger. Juist door de art hier wat te veranderen kun je al wat meer verschil in karakters hebben. Zeker aangezien je ze allemaal eigen namen kan geven.
Hetzelfde geldt voor de stages. Ze zijn heel getrouw nagemaakt in een prachtige artstyle en voor degenen met een nostalgiebril kan dit prima werken, maar als nieuwkomer niet. De stages zijn vaak redelijk standaard en dat is jammer. Voor een franchise die zo goed bekend staat om stijl en sfeer neer te zetten en Square Enix die prachtige remasters neerzet, voelt dit een beetje lackluster.
Gameplay geeft gemixte gevoelens
Wanneer ik kijk naar de gameplay zijn er zeker goede dingen, maar ook elementen dat ik denk: dit had echt veel beter nog verder uitgewerkt kunnen worden. Om te beginnen heeft het spel een fantastisch job-systeem waar je zoals je wilt, kunt mix en matchen tussen vaardigheden die je hebt vrijgespeeld. De jobs zijn niet enorm uitgebreid in aantallen, maar hierdoor voelen ze wel allemaal uniek aan. Des te jammerder het is dat er qua units alleen één man en één vrouw beschikbaar is qua designs.
Wat hier wel jammer bij is, is dat er niet goed weergeven wordt welke outfits en wapens werken voor welke klasse. Je kunt wel in de outfittery per personage outfits samenstellen, maar dat gaat best traag. Daarnaast keek ik daar in eerste instantie niet eens naar, ik kocht (in het begin) voor iedereen een schild, iets wat redelijk standaard is. Maar blijkbaar kon niemand het dragen. Da’s pech, geld weg.
Daarnaast vind ik het jammer dat de wereld zo beperkt is. Tuurlijk verwacht ik geen open wereld, maar iets meer een reden om plekken te bezoeken, wat meer diepgang van de individuele personages en een betere reden om errands uit te voeren.
Battles is waar je de ouderdom ziet
Waar je echt de ouderdom ziet is de gevechten. Het spel is enorm grindy, iets wat redelijk standaard is voor deze games, maar hier is het zelf op de makkelijkste moeilijkheid het geval. De anderen zijn ook niet per se veel moeilijker, je moet alleen meer trainen. En oprecht de kern van de SRPG waar ik van houdt, is aanwezig. Je moet goed nadenken over je plaatsing van personages en de volgorde van de beurt voor je een move maakt.
Dat maakt het voor mij des te minder dat het op andere vlakken zo ongelooflijk slecht werkt. De camera voor het isometric point of view is verschrikkelijk. Voor jezelf moet je hem constant draaien voor een fatsoenlijk zicht, of je gebruikt ZR om van boven te kijken, maar dan kun je weer geen actief bevestigen. Voor CPU’s beweegt het zelf en soms in een move gebeurt dit erg veel. Het is een frustrerende ervaring, een die ik niet eerder zo heb ervaren.
Het helpt dan ook niet dat er gameplay elementen worden uitgelegd battles nadat het voor het eerst voorbij kwam. Ik kan even een exact voorbeeld niet meer noemen, maar ik was achter een mechanic gekomen die vervolgens twee battles later als tutorial opkwam, bijvoorbeeld. En zo zijn er nog wat gekke dingen.
Daarnaast is de besturing niet echt geoptimaliseerd. Het bewegen over de map voelt clunky en als je je wachtrichting op wilt bepalen is dat te gevoelig. Zo heb ik verschillende keren niet de richting op gekeken die ik op had willen kijken.
Het is echt voor de fans
Hoewel ik genoeg isometric SRPG’s heb gespeeld, kan ik deze game niet aanraden, behalve aan de échte fans. Er zijn zeker positieve elementen zoals de volledige voice-acting, de mogelijkheid het origineel te spelen en hoe het job-systeem in elkaar zit. De gameplay is echter verouderd en op verschillende manieren meer frustrerend dan leuk. Denk aan een verschrikkelijke camera, rare difficulty spikes, en matige besturing. Ik had goede hoop, maar voor mij heeft Square de bal goed laten vallen.
