[Review] ghostpia Season One – Geestachtig mooi

Visual novels hebben een speciaal plekje in mijn hart. Het beleven van de verhalen met prachtige animaties is wat mij zo enorm trekt. Toen ik de aankondiging van ghostpia Season One zag, was ik gelijk nieuwsgierig. Inmiddels heb ik de game uitgespeeld en kan ik niet wachten tot het volgende seizoen verschijnt. Nu nog hopen dat de ontwikkelaar dat ook echt gaat maken, want Season One eindigt midden in het verhaal. Wat ik precies van deze visual novel vind, lees je in deze review.

Een stad vol geesten

ghostpia Season One draait om een stadje met precies 1024 geesten. Iedereen lijkt op elkaar ingesteld, want alles draait als een soepele machine. We volgen het meisje Sayoko dat zich een buitenstaander voelt. Ze herinnert zich dingen niet meer en heeft het gevoel iemand anders te zijn dan wat mensen denken. Sommige verwarren haar soms met een ninja. In het midden van de stad staat een bom die niet ontploft is, maar waar wel alle namen van de inwoners op staan. Om het nog gekker te maken, komt er op een dag een nieuwe geest bij. Dat is nog in geen 9.999 jaar gebeurd. Of nou ja, van tijd hebben de geesten geen besef en ze kunnen zich de vorige niet herinneren, als dat al ooit is gebeurd. Wat is er toch met dit stadje aan de hand en wat is het verleden van Sayoko?

Het verhaal is in vijf hoofdstukken opgedeeld en tot hoofdstuk vier had ik echt geen idee waar het heenging. Het verhaal is vaag, raar, mysterieus en toch intrigerend. Er was iets aan, waar ik op dat moment nog niet de vinger op kon leggen, wat mij zo erg trekt. Inmiddels ben ik erachter wat het is. Het zijn vooral de filosofische vragen, de parallellen die ik zelf met de echte wereld trek en dus het nadenken over het spel en wat het bestaan en de dood echt inhoudt. Het was voor mij niet geschikt om in één ruk uit te spelen. Na een half uur liep ik regelmatig vast, omdat mijn gedachtes afdwaalden en bleven malen over de vragen die geïntroduceerd waren. Als je van filosoferen houdt, dan is er genoeg interessant materiaal te vinden in deze game. Voor mij is dat wat het verhaal goed maakt.

Gewelddadig?

Op voorhand had ik door de schattige artstijl een net zo schattig verhaal verwacht. De stijl lijkt op een stripboek voor kinderen en dan met een CRT-laagje. Het geluid en het beeld glitchen regelmatig, waar zelfs aan het begin van de game voor gewaarschuwd wordt. Het is dus niet je Switch die kapot is, maar de game die als zodanig bedoeld is. De unieke sfeer trekt je er onmiddellijk in en je begint je telkens af te vragen wat er toch aan de hand is.

Al snel leer je dat de dood, of juist het niet dood kunnen gaan, een belangrijk thema is. Geweld is daarbij aan de orde van de dag, met best lugubere beelden. Zo zie je dat iemands duim gebroken wordt of dat iemand doodgeschoten wordt. Maar echt de impact die het bij levensechte beelden zou maken is het niet. Het voelt surrealistisch aan en dat is gezien de heftige scènes maar goed ook.

Zoals al eerder gezegd, is ghostpia Season One een visual novel zonder enige gameplay. Je gaat er dus voor zitten en wacht tot de film afgelopen is. Echter moet je wel zelf op de A-knop klikken om door de teksten heen te gaan of de, naar mijn mening te trage, autoplay gebruiken. In andere visual novels vind ik het altijd prettig om dialogen terug te kunnen lezen. Vooral als er belangrijke informatie wordt gegeven kan het van pas komen om te controleren dat je niets gemist hebt. Alleen die log mist in deze game. Hier heb je te maken met een rewind-mogelijkheid en dat vind ik toch minder prettig werken. Je moet daarna dan weer naar het punt gaan waar je was gebleven en dat probleem heb je met een log niet.

Geen einde

De olifant in de kamer is toch wel dat het geen afgerond verhaal is. Je hebt slechts de eerste helft en het eindigt zonder enige vorm van afsluiting. Het is zelfs een enorme cliffhanger. Ik denk nog steeds “ik wil de rest weten!”. Helaas wordt het wachten tot de ontwikkelaar Season Two heeft gemaakt en ik zal het dan zeker spelen. De consequentie van het in seizoenen uitbrengen is dat je mogelijk het verhaal deels bent vergeten voor het volgende deel komt. Ik ben bang dat dit ook een dealbreaker kan zijn voor mensen en dat ze wachten met kopen tot alle delen er zijn.

En dan toch zou ik aanraden om het nu al te kopen als je zin hebt in een goed verhaal wat op bijzondere wijze wordt verteld. De filosofische vraagstukken zullen je nog een tijd achtervolgen en dan is wat tijd tussen twee seizoenen niet erg, vind ik persoonlijk.

Conclusie

ghostpia Season One is een unieke visual novel. Niet alleen in verhaalvertelling, maar ook qua artstijl. Het is daarom de moeite waard om het verhaal vol filosofische vragen te beleven. Je moet er wel van houden dat er 0,0 gameplay in zit en dat het met een cliffhanger eindigt. Het tweede, en dus laatste, seizoen komt nog in de toekomst. Al met al is ghostpia een aanrader en al helemaal als ook het tweede seizoen is verschenen. Voor €19,99 zou ik hem niet overslaan als deze stijl je aanspreekt.

DN-score: 8,0