Oninaki is een RPG waarin je verdwaalde zielen moet helpen over te steken naar het hiernamaals, maar heeft de game zelf eigenlijk bestaansrecht?
Oninaki is gemaakt door een relatief nieuwe studio van Square Enix, Tokyo RPG Factory. Eerdere games van hun waren I am Setsuna en Lost Sphear. Beide games zijn gemixt ontvangen, maar wie weet is drie maal scheepsrecht.
Help de dolende zielen
In Oninaki speel je als een Watcher. De Watchers zijn een soort brug tussen de levende wereld, de tussenwereld en het hiernamaals. Als Watcher kan jij namelijk vrij wisselen tussen de normale wereld van de levenden en de tussenwereld. Het is aan jou om zielen die de oversteek niet willen of durven te maken te overtuigen dat te doen; zo komen ze immers in de reïncarnatie cyclus. Heel vroeg in het spel moet je al een harde keuze maken; je moet zorgen dat een klein jongetje de overstap maakt.
Qua verhaal is de game dan ook meer dan in orde aangezien er veel diepgang in zit. Elke Watcher heeft Daemons; in het begin heb je er één en later kun je er meer hebben. Deze Daemons zijn zielen die de oversteek van de levende wereld naar het hiernamaals niet hebben kunnen maken. Ze proberen je te helpen door jouw lichaam te bezitten. Daarnaast was het verhaal erg aangrijpend door de manier hoe er met de dood wordt omgegaan.
Qua ontdekking viel de game wel redelijk tegen, zeker als je het vergelijkt met andere JRPG’s van Square Enix. De levels zitten bomvol met monsters, zowel in de schaduwwereld als in de gewone wereld, maar er valt gewoon weinig te beleven. De inwoners zijn saai en het verkennen van steden levert je alleen een paar zijmissies op, maar verder vrij weinig.
Het vechten
Een belangrijk onderdeel van de game is het vechten. Tijdens het vechten neemt een Daemon jou als het ware over en kan je de krachten van de Daemon gebruiken. Zo heeft de ene Daemon een lans en de andere Daemon heeft een zwaard. Naast de verschillende wapens hebben ze ook hun eigen manoeuvres. Zo kan je bij de één dashen en bij de ander springen om tegenstanders te ontwijken. Op deze manier heeft het spel als het ware verschillende klassen, net zoals in klassieke JRPG games.
Elke Daemon heeft dus zijn unieke vaardigheden en wapens waardoor je goed kan afwisselen tussen speelstijlen. Daarnaast heeft elke Daemon ook nog eens een uitgebreide skilltree. Hierin kun je passieve vaardigheden vrijspelen voor je Daemon of ze zelfs een nieuwe aanval leren. Ook kun je hier een deel van de herinnering vrijspelen van je Daemon. Op deze manier krijg je meer te weten over hun geschiedenis en wat voor mensen ze waren.
Het probleem hiermee is alleen dat ze niet effectief genoeg zijn in verschillende gevallen. Zo werd ik in het begin door een mid-boss al beschoten door raketten die bijna niet te ontwijken waren, en in totaal al meteen 75% schade toebrachten. Tevens kreeg je voor elke aanval die je deed Affinity en als je daarmee 100% haalde kon jouw Daemon jou volledig overnemen. Dat zorgde ervoor dat je geen knockback door schade kreeg en jouw aanvallen sterker werden. Helaas moest je daarom ook extra goed letten op je levensbalk omdat die opeens een stuk leger kon zijn. Daar bovenop kwam dat sommige aanvallen van mij niet zoveel, tot helemaal geen, schade aanrichtten, terwijl het voor mijn gevoel een bullseye was. Hoewel de vijanden echt wel gaaf en divers waren, voelde het toch gebrekkig en soms oneerlijk helaas. Ook waren de gevechten vrij repetitief. Doordat de gevechten wel redelijk veel diepgang hadden, heb ik vrij gemengde gevoelens over het vechten.
Geluidstechnisch valt er niks op aan te merken. Square Enix staat bekend om uitstekende soundtracks en ook in dit geval is dat zeker waar. Grafisch komt de game qua stijl bekend voor, maar tegelijkertijd voelde het toch als iets nieuws. Dit komt door de mogelijkheid dat je tussen de twee werelden kan wisselen; dit gaf een frisse wind aan de stijl van de game.
Lichtwereld 
Schaduwwereld
Conclusie
Hoewel Oninaki enorm goede kanten heeft aan de gameplay kant, heeft die ook genoeg minpunten. Zo is de diepgang in de aanpasbaarheid van je personages enorm goed uitgewerkt, maar voelen de gevechten niet helemaal goed aan. Zo zijn er combo’s van bosses die 75% schade toebrengen, wat niet in balans lijkt. Daar staat tegenover dat de wereld, de stijl en de muziek keurig op orde zijn en dat het verhaal op een aangrijpende wordt verteld. Het is jammer dat de gevechten een groot deel van het spel zijn, anders was de game een stuk beter geweest.
