Uitgever Annapurna Interactive heeft al vele games uitgebracht die inspelen op de emoties. Open Roads is er weer zo een en nu van ontwikkelaar Open Roads Team. Open Roads draait om de moeder-dochterrelatie en familiegeheimen. Of het verhaal weet te raken, lees je in onze review!
Familiegeheimen
Tijdens het inpakken en leegruimen van het huis van haar net overleden oma ontdekt Tess samen met haar moeder Opal een koffer vol met spulletjes. Spulletjes die ervoor zorgen dat er wat vraagtekens rijzen wat betreft het verleden van haar oma, en dus Opal’s moeder. Dit is de aanleiding om op een roadtrip te gaan om te ontdekken of wat in de brief staat een kern van waarheid bevat. Zo gaan ze als eerste naar het zomerhuis. Maar dat zomerhuis is in geen jaren bezocht. Hoe ziet het eruit? Daar eenmaal aangekomen zien ze dat het er nog wel staat, maar redelijk vervallen is. Dan rijst de vraag hoe komen we binnen? Door middel van een first-person perspectief moet je als Tess de omgevingen onderzoeken. En zo vervolgt de reis en kom je uiteindelijk tot de ontknoping.
Gezien het verhaal slechts drie tot vier uur lang is, valt er weinig te vertellen zonder al te veel te verklappen. Het verhaal voelt heel natuurlijk aan alsof het in het echt ook zal kunnen gebeuren. Daardoor is het heel gemakkelijk om je betrokken te voelen bij de personages. Met slechts twee personages, Tess en Opal, voelt het heel intiem. Je leert ze echt kennen en ze voelen menselijk aan doordat ze allebei niet vlekkeloos zijn. Tess kan namelijk soms best uitvallen naar haar moeder, al is het dan aan de speler om wel of niet voor die optie te kiezen. Tijdens conversaties duikt regelmatig een keuzemoment op. Afhankelijk van wat er gekozen wordt, volg je een bepaald pad met net wat andere informatie.
Vol emotie
Daarnaast komen de personages tot leven doordat ze volledig zijn ingesproken. Keri Russell en Kaitlyn Dever hebben puik werk afgeleverd. Voor mij is dit iets wat een verhaal naar een hoger niveau tilt. Ik ben ook van mening dat het nodig is voor deze game, omdat het verhaal zelf niet interessant genoeg is op zichzelf. Het is een reis door hun familiegeschiedenis, iets wat mensen zelf ook kunnen herkennen. Alleen die reis heeft een redelijk voorspelbaar einde. Heel groots hoeft het niet te zijn, want dat is het in het echte leven ook niet altijd. Maar om van iets relatief simpels iets memorabels te maken is voice-acting een belangrijk element.
Of het ook echt memorabel is, voor mij helaas niet. Het is daarvoor net teveel slice-of-life en ik mis de connectie met de familiegeheimen. Het had anders geweest als ik zelf te maken heb (gehad) met familiegeheimen, omdat je dan die gevoelens beter zou herkennen. Echter betekent dat niet dat ik het geen goed verhaal vind. Het verhaal heeft me weten te raken en ik ben van de personages gaan houden.
Sterk contrast
Tess moet, zoals al eerder gezegd, de omgevingen onderzoeken naar aanwijzingen. In een haast realistische wereld voelt het alsof je echt zelf aan het zoeken bent. Dit staat in scherp contrast met hoe Tess en Opal eruitzien: als handgetekende figuren. Op die manier ontstaat er een bepaalde sfeer die mij nostalgisch deed aanvoelen. Voor mij een win, omdat het spel zich afspeelt in 2003 en je wel meer verwijzingen ziet richting het verleden. Denk bijvoorbeeld aan die ouderwetse mobieltjes waar je nog echt knoppen moet gebruiken om te kunnen typen.
Weliswaar brengt het onderzoeken zelf je een hoop nieuwe informatie, maar meer dan de helft daarvan is nutteloos voor het verhaal. Het is echt zoeken naar de gewenste voorwerpen die je nuttige informatie geven. Ik heb zo enorm veel laatjes geopend waar dan uiteindelijk niets in bleek te zitten. Best jammer van de tijd en moeite. Zeker met al zo’n korte speelduur voelde dit als iets om de speelduur wat op te rekken. Ik moet daarbij ook vermelden dat ik echt alles heb onderzocht wat er maar viel te vinden. Behalve dan de keer dat ik per ongeluk al snel het juiste voorwerp vond en er een volgend gesprek ingezet werd. Toen werd mij de mogelijkheid ontnomen om verder te zoeken.
De besturing voelt houterig aan. Het lopen voelt gewoon niet vloeiend genoeg, inclusief het draaien. In de instellingen kan je dan wel wat dingen aanpassen om alles wat vloeiender te krijgen, maar het is het net niet. Daarentegen wende ik er wel aan en had ik er na een halfuur weinig moeite meer mee.
Conclusie
Open Roads weet een verhaal te vertellen. Niet een bijzonder verhaal, maar vooral een herkenbaar verhaal. Dit maakt dat het mensen kan raken en de voice-acting versterkt dat gevoel. De momenten dat je de omgevingen moet onderzoeken verlopen niet zonder wat kleine problemen, maar er valt mee te werken. De ster blijft het verhaal. Ieder die te maken heeft met familiegeheimen zal zich waarschijnlijk verbonden kunnen voelen met de personages in het verhaal. Al met al een mooi verhaal, maar te kort voor €18,49 in de Nintendo eShop.
+ Mooi herkenbaar verhaal
+ Goede artstijl met een duidelijk contrast
+ Volledig ingesproken
– Te kort voor de prijs
– Besturing is wat houterig
– Groot deel van de voorwerpen geven geen of weinig nuttige informatie
.
DN-score: 7,0
