Enkele weken geleden verscheen onze preview van Octopath Traveler 0. Wie dat gelezen heeft, zal weten dat we nogal twijfelden over deze game. Octopath Traveler 0 is namelijk niet helemaal nieuw. Het is een versie van een mobile game die in 2020 voor Android en iOS verscheen. Op zich niets mis mee, maar het bevatte een aantal gameplay-mechanieken uit mobile gaming die niet goed samen gaan met je typische JRPG. Op het eerste gezicht leek dat gelukkig mee te vallen. Square Enix heeft zijn best gedaan om de meeste van dit soort mechanismen eruit te halen en de game te verbeteren voor de Switch en Switch 2. In de preview waren we dan ook positief wat de game leek te brengen, met interessante verhaallijnen, een nieuwe manier om je party te bouwen en verbeteren en een enorm gevulde wereld vol met content.
Maar eerlijk, nu ik de game wat langer gespeeld heb zijn er wat dingen die me dwarszitten. Want hoewel ik op zich veel plezier beleef aan de game, is het niet zo goed als de eerdere titels. Vooral Octopath Traveler 2 is daarbij een groot verschil. Octopath Traveler 2 heeft het namelijk voor elkaar gekregen een delicate balans te vinden tussen de dingen die ze proberen te doen, waardoor ze allemaal leuk zijn. De gevechten zijn interessant, de wereld zit vol geheimen en dingen te ontdekken en de verhalen zijn zo over de top dat ze weer interessant vinden. Octopath Traveler 0 lijkt dat ook allemaal te bevatten en meer, maar de kleine manieren waarop ze dit hebben veranderd zorgt ervoor dat het uiteindelijk minder goed uit de verf komt.
Eén in plaats van acht hoofdpersonen
Laten we bijvoorbeeld beginnen met het verhaal. Octopath Traveler heeft tot nu toe altijd acht personages gehad, waardoor je acht verhaallijnen had. Ik mocht altijd graag klagen over deze acht verhaallijnen, want alhoewel ze allemaal superinteressant zijn, hebben ze nauwelijks interactie met elkaar. Octopath Traveler 0 heeft dit probleem opgelost door je een protagonist te laten maken. Er zijn geen acht losse personages meer maar alleen jij, waar het verhaal omheen draait. En tot op een bepaalde hoogte werkt dat. De verhaallijnen staan meer met elkaar in contact, en omdat het nu allemaal om jou en een aantal andere personages die dicht bij je staan draait heb je meer het idee dat je een episch avontuur aan het volgen bent in plaats van acht losse verhalen.
Minder organisch dan zijn voorgangers
Toch zorgt het ook voor een aantal problemen. Eerdere games werken namelijk via een bepaalde soort flow. Je begint ergens op de wereld, en alle ‘begin’-quests zitten redelijk dicht op elkaar, waarna de game uitwaaiert naar moeilijkere plekken. Als je alle personages verzamelt en al hun quests doet, verloopt de game heel vloeiend, waarbij je op een organische manier de wereld verkent en sterker wordt.
Octopath Traveler 0 … heeft dit niet? De game heeft veel meer quests en side-quests, maar deze concentreren zich op dezelfde plekken. Vooral de eerste drie grote verhaallijnen hebben hier last van. Verhaaltechnisch snap ik het, het is logisch dat het verhaal van ‘The Playright’ zich in de stad met een amfitheater afspeelt. Maar de moeilijkheidsgraad springt wel van 7 naar 17 naar 21. De omgeving waar dit verhaal zich afspeelt blijft wel op level 7 haken, dus om dit te kunnen doen moet je actief weggaan om beter te worden.
Ongeïnspireerde sidequests en geen reden voor verkenning
Een ander probleem daarbij is dat de verhaallijnen niet eens zo bijster interessant zijn. De grote verhaallijnen zijn leuk, maar halen het niet bij de absurditeit die ik van Octopath Traveler 2 gewend bent. En de vele sidequests zijn bijna allemaal saai. Ze volgen dezelfde standaard: praat met iemand die iets wil, praat met andere die het hem misschien kunnen geven, ga naar een andere plek om iemand te vinden die het hem daadwerkelijk kan geven (waarbij je een gevecht moet doen om hem over te halen of jezelf te bewijzen) en gefeliciteerd, quest klaar. Vanwege de fast travel-functie hoef je geen moeite te doen om ergens te komen en de verhalen zijn allemaal even ongeïnspireerd.
Maar ook het verkennen van de wereld voelt een stuk vervelender aan. Het is niet zo dat er helemaal niets te ontdekken valt, maar meer dan een paar kistjes (waarvan sommige op slot zitten en het EEN HELE TIJD DUURT voordat je leert hoe die open moeten) is het niet. Je gebruikt het vooral om van A naar B te komen, en zodra je erlangs kunt fast travelen zul je het niet meer gebruiken. De mini-map helpt hier ook niet mee, omdat het verraad hoe de paden lopen, zelfs als ze enigszins verstopt zitten en wat je hier kunt vinden. Het enige interessante is dat er tegenwoordig materialen te vinden zijn, maar als je je dorp goed op orde hebt, is hier ook geen behoefte aan.
Managen van je eigen dorp is leuk gedaan
Een ander groot aspect van de game is het bouwen van je eigen dorp. Nadat je geboortedorp om plotredenen wordt afgebrand, is het aan jou om deze met een schaars aantal overlevenden weer op te bouwen. En dit is leuk gedaan. Het is niet erg indrukwekkend, maar het is een leuk klein managementspelletje welke goed samenkomt met de verhaallijnen. Je kunt het dorp bouwen op de manier die jij wilt, en hoe groter je dorp wordt, hoe meer faciliteiten je vrijspeelt om hierin te plaatsen.
Dit gaat samen met de rest van de game: zo kun je in steden bijvoorbeeld informatie vinden die je in je eigen dorp kunt gebruiken. Denk aan het verzamelen van recepten die je kunt koken of nieuwe wapens die je dan in je eigen winkel kunt kopen. Verder kun je sommige NPC’s uitnodigen om in je dorp te komen wonen. Jij bouwt de huizen en geeft aan waar ze mogen wonen, zij verzamelen eens in de zoveel tijd materialen of andere bonussen voor je. Als je dit goed managet, heb je uiteindelijk bijna geen materiaal meer nodig uit de wereld zelf, omdat je voor alle resources wel in je dorp terecht kan.
Bezigheidstherapie
Eerlijk, veel mechanismen in deze game voelen aan alsof ze zijn ontwikkelt om je bezig te houden. De sidequests, de manier waarop je het dorp opbouwt, hoe je materialen verzamelt, en zelfs het bouwen van je party. Octopath Traveler 0 heeft er namelijk voor gekozen om ‘statische’ personages te gebruiken voor de andere partyleden. Hoewel het skill-systeem is uitgebreid heb je niet meer de mogelijkheid om van class te veranderen. Wil je een bepaalde combo van personages, dan zul je daar naar op zoek moeten gaan.
Uiteindelijk voelt het allemaal nog erg ‘mobile gamey’ Ze hebben hun best gedaan om irritante mechanismen eruit te halen (het gacha-aspect bijvoorbeeld, en het verstrijken van tijd gaat nu op beurten in een gevecht i.p.v. daadwerkelijke tijd), maar veel aspecten hebben nog steeds het ‘bezigheidstherapie’-gehalte. Alsof het er simpelweg in zit om je dingen te laten doen om het doen of om je bonussen te geven die, in een normale JRPG, helemaal niet meer zoveel invloed hebben.
Interessante en tactische gevechten
En dat is verdraaid jammer, want de potentie is er wel. Er zitten namelijk een paar hele goede ideeën in. Zo is het skill-systeem van Octopath Traveler uitgebreid. Omdat je in Octopath Traveler 0 maar met één personage speelt, hebben ze vol ingezet op het bouwen van je party. Niet alleen zijn er dertig personages waarmee je kunt mixen en matchen, maar om ervoor te zorgen dat je met de statische personages toch nog kunt bouwen is er een skill-systeem toegevoegd. Naast je normale skills heeft iedereen die een extra skill-set, die gevuld kan worden met zowel actieve als passieve skills die je in de wereld vind… ofwel door deze van andere mensen te kopen/af te pakken of te verdienen. Die zijn niet gekoppeld aan een class, waardoor je ze dus bijvoorbeeld een cleric kan laten stelen, of een warrior magic kan laten doen.
Daarnaast vecht je niet met een party van vier. Je hebt op elk moment een groep van acht personages bij je, waarmee je met de voorste vier vecht. Je kunt op elk moment wisselen tussen de voorste en de achterste, waarbij de personages die in ‘stand-by’ staan ook HP en SP terugkrijgen. Ook verdient iedereen elke beurt BP, waarmee je meerdere aanvallen kunt doen of aanvallen krachtiger kunt maken. Door goed gebruik te makken van de classes, de verschillende skills en de mogelijkheid om te wisselen tussen de rijen kun je zeer krachtige en interessante combo’s maken. Het geeft veel vrijheid en mogelijkheden, al zul je wel moeten wachten tot de latere stadiums van de game. Het verzamelen van de juiste skills en personages kan namelijk wel even duren.
Gemixte gevoelens
Uiteindelijk heb ik dan ook vooral gemixte gevoelens over de game. Tijdens mijn preview voelde alles in de wereld groots en vol aan, maar uiteindelijk lijkt dat reuze mee te vallen. Het is niet zo dat de content er niet is, maar het is allemaal erg simpel. De sidequests zijn ongeïnspireerd. Het is het niet waard om alles meer dan eens te onderzoeken. Hoewel het bouwen van je dorp een leuk nieuw onderdeel is, maakt het de rest van de wereld overbodig. De grote verhalen proberen het geheel samen te houden, maar slagen daar maar deels in. Het is niet zo dat de kwaliteit er niet is, de muziek die alles vergezeld en de nieuwe voice-acting is fantastisch … maar de verhalen zijn simpel en niet zo over-de-top als dat ik van Octopath Traveler 2 gewend ben. Het is een prima RPG, maar het had veel meer kunnen wezen.
