Als Nintendo-fan heb ik door de jaren heen al vele platformgames gespeeld van verschillende partijen. Hoewel ze qua gameplay erg van elkaar verschillen, zijn ze visueel vaak erg schattig en kleurrijk vormgegeven, met als doel om een wat jongere doelgroep aan te spreken. Dit geldt echter niet voor Love Eternal. Love Eternal is een platformgame met horrorelementen van uitgever Ysbryd Games. Horror en platformen is een combinatie die we niet zo heel vaak zien. Op de gamescom kreeg ik de kans om deze spannende platformgame te spelen en zodoende te kijken of de combinatie een beetje werkt. Hoe heeft dat uitgepakt?
Filmclichés
Mijn speelsessie met Love Eternal begon in het huis van Maya de hoofdpersoon. Zij zit met haar hele familie gezellig aan tafel te eten tot plots de telefoon gaat. Vervolgens wordt haar de opdracht gegeven om deze op te pakken. Ik loop de kamer uit en ik denk dat iedereen die bekend is met horrorfilms en filmclichés wel kan voorspellen wat er gebeurt als ik terugkom. Jahoor, ik neem de telefoon op met als gevolg dat er niemand reageert. Vervolgens loop ik terug naar de woonkamer en is die opeens helemaal leeg. Hoe kan dat nou zijn gebeurd?
Tijd om naar je familie te zoeken is er niet. Je wordt bijna direct naar de duistere spelwereld van de game getransporteerd. Waar we eerder nog in een gezellige huiskamer zaten, bevinden we ons nu in een donker onheilspellend kasteel vol vallen en grote kloven om over te springen. Dit is waar de platform-gameplay begint.
Platformen met zwaartekracht
Het platformen in Love Eternal begint redelijk simpel met sprongen die je moet maken over grote gaten in de vloer, zoals we dat in heel veel platformers hebben gedaan. Later komen er echter ook schakelaars bij kijken. Op moment dat je een schakelaar aanzet, schakelt er een laser uit en kun je naar een gebied waar je eerder geen toegang toe had. De wereld in de game verken je op lineaire wijze. Vaak is er maar één richting die je in een gebied/level op kan en moet je uit zien te vogelen hoe je hier komt. Dit valt echter niet altijd mee. Soms is het heel zoekend en puzzelend platformen.
Waar je in het begin alleen kan springen, kun je later ook de zwaartekracht in een level veranderen. Met één druk op de knop valt je personage opeens naar het plafond van het level. Dit opent de deur naar allemaal ingewikkelde platform constructies. In deze gedeeltes is het de kunst om op het juiste moment te timen wanneer je de zwaartekracht in een level aanpast, zodat je goed terecht komt. Doe je het te vroeg dan beland je in een groep spijkers, maar doe je het te laat dan kom je meestal ook niet goed terecht.
Celeste-like
Je kunt normaliter maar één keer je zwaartekracht veranderen, tenzij je een rode steen pakt. De rode stenen hebben een beetje dezelfde functie als de paarse kristallen in Celeste. Alleen stellen ze je in deze game in staat om de zwaartekracht weer opnieuw aan te passen tijdens een jump. Je moet op een gegeven moment ook veel rekening houden met het momentum dat je opbouwt tijdens het veranderen van de zwaartekracht. Wanneer je heel lang naar boven valt, blijf je nog een stukje door vallen wanneer je de richting weer verandert.
Celeste was volgens de developer een grote inspiratiebron voor de ontwikkeling van Love Eternal. Dit is ook merkbaar in de structuur van de game. Iedere keer als je een scherm uitloopt en in een nieuw gebied komt, telt dat als een nieuw savepunt. Dit zorgt ervoor dat je gelukkig ook nooit ver hoeft te backtracken. Ik vond het platformen in de levels heel soepel werken. Met sommige levels was ik wel even bezig met het vinden van de juiste springroute, maar dat maakte het des te fijner wanneer het wel lukte.
Meer spannend dan eng
Hoewel er zeker horrorelementen en een spannend verhaal aanwezig is in Love Eternal zou ik het op basis van mijn speelsessie niet als een horrorgame omschrijven. Ik ben op geen enkel moment echt geschrokken. Aan de andere kant heeft het duistere kant wel een spannend en onheilspellend sfeertje. En tegen het eind van mijn speelsessie zat er wel een plotselinge overgang in het spel. Van het enge kasteel kwamen uit het niets weer aan in het huis waar we begonnen. Hier ging het horrorverhaal weer verder met een lugubere gebeurtenis.
De balans van deze game tussen horror en platformen zou ik een beetje omschrijven als die van Little Nightmares. Het is op de eerste plaats echt een platform-game en de horrorelementen zijn aanwezig en zorgen voor spanning, maar het is niet zo dat je opeens niet meer verder durft te spelen of dat je zit te zweten van de angst. Een ontwikkelaar heeft wel gezegd dat er later in de game meer horrorelementen zouden opduiken en dat het verhaal steeds enger wordt. Ik vond het tijdens mijn demo echter heel erg meevallen.
Celeste met een duistere sfeer
Ik heb me erg vermaakt tijdens mijn speelsessie met Love Eternal. De demo zat vol met platform-uitdagingen, die op een eerlijke manier moeilijk waren en mij een hoop voldoening gaven. Je kunt de platform gameplay heel goed vergelijken met Celeste. Alleen kun je de air dash van Madeline inruilen voor de zwaartekracht mechanics van Maya. En waar Celeste een glimlach op je gezicht tovert, kun je deze bij Love Eternal inruilen voor een paar koude rillingen over je rug, terwijl je je een weg baant door een duister en grimmig kasteel.
Tot slot zit er dan ook nog een intrigerend horrorverhaal in de game, dat op plotselinge momenten zomaar verder gaat en waarvan ik benieuwd ben hoe het zich gaat ontvouwen. Kortom Love Eternal lijkt een goede, uitdagende platformgame te gaan worden, die geschikt is voor zowel platform-experts als horrorliefhebbers. En hoewel ik mij slechts in een van deze kampen bevind, is de game (nog) niet eng genoeg om mij af te schrikken.
Love Eternal moet ergens volgend jaar verschijnen voor de Switch. Een exacte releasedatum is helaas nog niet bekend. Mocht je meer willen lezen van onze gamescom-coverage, klik dan op de volgende link.
