Op 8 april verschijnt Battlefield Waltz, de nieuwe otome-visual novel van Idea Factory International. Ik zeg nieuwe, maar dat is eigenlijk niet waar. Battlefield Waltz is namelijk oorspronkelijk uitgegeven in 2014 in Japan voor de PlayStation Vita. Na iets meer dan 10 jaar wordt het geduld van westerse fans beloond met een release voor de Nintendo Switch. Battlefield Waltz wordt door Idea Factory omschreven als een verborgen otome-parel. In deze review van Battlefield Waltz lees je of wij het daarmee eens zijn. Mocht je nou geen idee hebben wat een otome visual novel is, lees dan vooral ook onze otome-special.
Het meisje met het vervloekte zwaard
Battlefield Waltz gaat over Lan, het meisje met het vervloekte zwaard. Het verhaal begint met een aanval op het stadje waar Lan woont. De krijgers zijn op zoek naar een mytisch zwaard die volgens de legende in het stadje verstopt zou zijn. Op de vlucht met haar moeder en buurmeisje ziet Lan ineens een fel licht. Dit licht wordt steeds feller totdat er opeens een zwaard zweeft. In een poging haar moeder te beschermen pakt Lan het zwaard op. En jawel, dit blijkt het vervloekte zwaard uit de legende te zijn.
Deze ontdekking geeft Lan een zware verantwoordelijkheid. De bijzondere kracht van het zwaard kan namelijk een gigantische impact hebben op de vrede in Ortesia, het land waar ze woont. Verscheurd door verdriet komt Lan terecht op de prestigieuze militaire academie Nirvana. Op deze school zitten jonge mannen en vrouwen uit alle windstreken van Ortesia. Wat hen bindt is dat ze uitblinken in vechten en daardoor een plekje verwierven op Nirvana. Daar leren ze hun militaire vaardigheden te perfectioneren. Lukt het Lan om zich thuis te voelen op Nirvana en controle te krijgen over haar vervloekte zwaard? En wie weet ook liefde te vinden in de chaos van een dreigende oorlog?
Een heroine met pit
Om bij Lan zelf te beginnen, wat vind ik haar een verfrissend hoofdpersonage. De heroine in otome-games wil nog wel eens een jong naïef meisje zijn. Dus daar was ik dan ook op voorbereid. Maar tot mijn grote verrassing blijkt Lan een jonge vrouw te zijn met lef en een duidelijke mening. Ik heb regelmatig moeten gniffelen om haar interactie met een van de andere personages. Door haar stoere kant kon ik ook meer genieten van haar schattige momenten, zoals wanneer ze voor het eerst met veel smaak een taco eet. Aan het begin van de game kan je er trouwens voor kiezen de naam van Lan te veranderen. Dat heb ik niet gedaan. Ik vind het leuk om te spelen met de oorspronkelijke naam van de heroine.
Waar hoor ik thuis?
Na het verlies van haar vader en haar dorp vormt Nirvana voor Lan een nieuw thuis. Daar leert ze nieuwe mensen kennen. Zo is er Yuriana, een van de weinige andere meisjes op Nirvana en haar kamergenote. Maar ook Asaka een vriendelijke jongen met wie ze bevriend raakt. Uiteraard lopen er ook de nodige potentiële liefdespartners rond op Nirvana of in de nabijgelegen hoofdstad Frontier. Zo heb je Abel, de coole gast en sterkste vechter op Nirvana, Lustin de womanizer, Pash die juist beweert vrouwen te haten, Nike de zachtaardige lieverd die niet wil vechten maar zich richt op de medische verzorging en Tifalet, de knappe tovenaar en waarzegger uit Frontier. En dan is er nog een zesde kandidaat, maar daar zeg ik verder niets over om spoilers te voorkomen.
Meerdere routes
Zoals we gewend zijn bij een otome begint de game met een proloog en common route waarin het verhaal en de personages geïntroduceerd worden. En dat is wat mij betreft vanaf de start meteen raak. Bij andere otome moest ik er nog wel eens inkomen, maar in Battlefield Waltz werd ik gelijk het verhaal ingezogen. Het tempo is erg prettig en door de schrijfstijl leer je de personages in de eerste hoofdstukken al echt kennen. De muziek en het gebruik van bijpassende geluiden zetten de sfeer van de game goed neer. Bovendien is de vormgeving en het artwork prachtig. De verhouding romantiek – verhaal vind ik in evenwicht. Elk van de zogenaamde ‘character routes’ vertelt over de opbloeiende liefde en de achtergrond van het betreffende personage. Daarnaast voegen deze routes ook echt wat toe aan het overkoepelende verhaal. Dat is bij andere otome-games wel eens anders en dat heeft mij positief verrast. Het overkoepelende verhaal is misschien niet heel diepgaand, maar wel hartverwarmend en bij vlagen ook best spannend. Het heeft me van begin tot eind geboeid. Bovendien is de verhaallijn van elke character route anders, dus er zit weinig overlap in de vertelling van het overkoepelende verhaal. Zonder iets te verklappen kan ik wel zeggen dat ik een paar keer flink werd verrast. Ook heb ik een aantal keer hardop moeten schaterlachen of een traantje moeten wegpinken.
Exploreren
Tijdens het doorlopen van de common route zijn er drie momenten waarop je twee kaarten kunt verkennen, die van Nirvana en Frontier. En dan bedoel ik verkennen tussen aanhalingstekens, omdat je niet vrij rond kan lopen in het gebied. Op de betreffende kaart zie je op verschillende plekken een kleine weergave van een aantal personages. Het is de bedoeling dat je kiest met wie van de personages Lan wil praten. Zo ontdek je informatie die je alleen tijdens deze exploratiemomenten vindt en die cruciaal blijkt om verder te komen met de game. Dit exploreren was voor mij een nieuw element, die ik nog niet eerder heb aangetroffen in een otome-game. Nou ben ik nog geen doorgewinterde otome-speler, maar ik vond het een leuke toevoeging en welkome afwisseling. Omdat het slechts om korte interacties gaat, zit je ook zo weer in het verhaal wanneer je verder speelt.
Haat-liefdeverhouding met de Chronicle
Toch was er in de game wel iets waar ik echt aan moest wennen en dat is het gebruik van de zogenaamde Chronicle. De Chronicle is je navigatie, een stroomdiagram die je helpt met het bijhouden van de routes en het vinden van gemiste paden. Zo wist ik meteen bij het voltooien van de common route dat ik was uitgekomen bij een van de slechte eindes. En kon ik zien welke afslagen ik met mijn keuzes genomen had. De Chronicle is dan heel handig om ook de andere eindes op te sporen. Maar toen kwam het lastige deel, want hoe kom ik dan bij die andere eindes? En niet heel onbelangrijk, hoe kan ik na de common route een character route starten?
Helaas legt de game het gebruik van de Chronicle niet uit. Na de common route zijn drie van de character routes meteen speelbaar, de andere drie zijn nog gelockt. Maar ondanks dat de route van Abel speelbaar zou moeten zijn, kon ik deze niet starten. Door wat puzzelwerk en gewoon dingen te blijven proberen is het me gelukt om de Chronicle onder de knie te krijgen. Kennelijk moet je aan bepaalde voorwaarden voldoen wil je de route van een personage kunnen spelen (voldoende affectie en behalen van zogenaamde vlaggen). Het kostte wat tijd en frustratie, maar als je dan wel weer verder kunt zit je ook zo weer in de flow. Toch had iets van een uitleg prettig geweest. Mocht je hierdoor opzien tegen het gebruik van de Chronicle, wacht dan op een walkthrough. Die gaan binnenkort ongetwijfeld online komen.
Een waarschuwing is op zijn plaats
Zoals de titel van de game al aangeeft, is strijd en oorlog het thema van deze otome-game. Daarnaast gaat het in meerdere character routes over zelfmoord. Mochten dit gevoelige onderwerpen voor je zijn, dan is Battlefield Waltz misschien niet direct de game voor jou. Alhoewel er geen expliciete vechtscènes worden getoond, zijn er wel duidelijk dreigende geluiden en met regelmaat ook het geluid van (zwaard)vechten te horen. Om verwondingen beeldend te maken is in de betreffende scenes bloed zichtbaar in de vorm van rode vlekken. Daar moet je dus wel tegen kunnen. Wat betreft de romantiek blijft de game vrij bescheiden. Er worden geen echte liefdestaferelen getoond, alleen af en toe een zoen. Die plaatjes vond ik persoonlijk vooral heel schattig.
Tot slot
Battlefield Waltz is gewoonweg heel goed verzorgd. Zoals gezegd ziet het er prachtig uit en is de muziek ondersteunend aan de beleving. De heroine heeft geen voice acting, maar alle andere personages wel en dat is erg goed gedaan. Je bouwt daardoor nog meer een band met ze op. De Engelse vertaling leest prettig weg. Slechts af en toe trof ik een spelfout aan. Wel viel me op dat de tekst in het tekstvak halverwege afkapt naar de volgende regel, waardoor alleen het linkerdeel zich vult met tekst in plaats van over de hele breedte. Dat was in het begin even wennen, maar later eigenlijk niet meer storend. De besturing werkt verder prettig en ook het menu wijst zich vanzelf.
Kortom, voor mij is Battlefield Waltz een schot in de roos. Ik kan deze verborgen otome parel dan ook van harte aanbevelen aan alle otome liefhebbers, of nieuwkomers die het genre eens willen proberen (al dan niet met hulp van een walkthrough)!
