[REVIEW] OPUS: Rocket of Whispers

OPUS: Rocket of Whispers is het tweede OPUS spel dat uitkomt op de Switch. Deze spellen kenmerken zich door hun verhalende karakter. Is Rocket of Whispers de moeite waard? Lees het in deze review. 

Indie uitgever Sigono bracht eerder OPUS: The Day We Found Earth uit op de Nintendo Switch. Net als OPUS: Rocket of Whispers verscheen dat spel oorspronkelijk op mobiele devices. Hoewel de twee spellen hetzelfde voorvoegsel “OPUS” dragen zijn het twee losstaande verhalen. Volgens de ontwikkelaar speelt dit spel zich af binnen hetzelfde universum als het eerste spel, maar daar is verder niks aan te merken. Wel zijn beide games uniek in hun opzet, minimalisme, verhaal en ontspanning.

Het verhaal

Je begint het spel als een kind, John. Hij maakt zijn eerst “ruimte begrafenis” mee: een manier waarmee de zielen van overleden mensen naar het hiernamaals worden gebracht. John heeft een discussie met zijn vader over de vraag of hij wel of niet mee moet naar deze ceremonie. Uiteindelijk blijkt er tijdens deze ceremonie een dodelijke plaag te zijn uitgebroken en gaan we ineens dertig jaar vooruit in de tijd. John is ondertussen volwassen en samen met de heks Fei de enige overlevende. Hier begint het spel pas echt.

Door de plaag zijn veel mensen overleden. Het wemelt dus nog van de zielen die de ruimte in geschoten moeten worden. Helaas zijn zowel Fei als John niet de beste raketbouwers, al is dat toch je doel in het spel.

Fei, de heks, is nog enigszins kundig in het bouwen van raketten. Terwijl zij aan het sleutelen is stuurt ze John op pad om materialen te verzamelen. Dat is eigenlijk wat je de hele tijd aan het doen bent, materialen verzamelen voor de raket. Onderweg kom je verschillende geesten tegen die met verzoeken zullen komen. Die verzoeken kan je zien als sidequests, ze zijn niet noodzakelijk voor het uitspelen van het spel, maar zorgen er wel voor dat je onderweg altijd bezig blijft. Zo hoef je je nooit te vervelen.

Niet alle gebieden zijn direct beschikbaar. Sommige delen zullen onbereikbaar zijn door de dikke laag sneeuw, of omdat je door een donker bos moet. Ook zorgen hekken ervoor dat je niet overal bij kan komen. Wil je deze gebieden bereiken, dan zal je eerst verschillende gereedschappen moeten maken. Zo maak je een metaalsnijder, sneeuwschoenen, een zaklamp, maar bijvoorbeeld ook kampeerspullen voor als je een lange tocht wil maken. Daarnaast kan je kaarten van bepaalde gebieden vrijspelen om daar in een keer naartoe te gaan zonder het hele pad af te moeten leggen.

Daar komen we meteen bij een nadeel: de stukken die je soms moet lopen zijn erg lang en saai. Een mogelijkheid om te rennen is er ook niet. Ben je op een dag net niet gekomen waar je wil zijn, dan zal je de volgende dag het hele stuk opnieuw moeten lopen. Het spel voelt daardoor soms wat log en repetitief aan.

Aan de andere kant is dat ook de kracht van het spel, want door die lange tochten kan je je extra goed inleven in de eenzaamheid van John en Fei tussen de geesten. Sowieso kom je gaandeweg steeds meer te weten over de hoofdpersonen en de geesten. Dit kan door middel van flashbacks of gesprekken. Uiteindelijk zal alles op zijn plek vallen in een emotioneel einde.

Besturing

Oorspronkelijk is dit spel uitgekomen op mobiele systemen. Het is dus ontwikkeld zonder fysieke controllers in gedachten. Toch is deze overgang over het algemeen goed gegaan. Niet alle knoppen worden gebruikt en sommige keuzes vind ik ook moeilijk te begrijpen. Zo kan je alleen door menu’s navigeren met de controlstick. De pijltjestoetsen worden enkel gebruikt als sneltoetsen. Het ontbreken van deze navigatiemogelijkheid stoorde me best erg, zeker omdat je in dit spel toch regelmatig even snel door wat menu’s heen wil/kan/moet bladeren. Gelukkig is dit in een eventuele update makkelijk te herstellen door de ontwikkelaars.

Audiovisueel hoogstandje

De game moet het niet enkel hebben van het verhaal, ook op audiovisueel gebied is dit spel met recht een pareltje te noemen. Het verhaal speelt zich af in een wereld bedekt met sneeuw en dat is te merken. Alles is wit, er komt maar erg weinig kleur aan te pas. Deze minimalistische aanpak past perfect bij de eenzame sfeer die het spel wil uitdragen. Je speelt het spel met een top-down view, dus je bekijkt alles van bovenaf. Op daken, bomen en voertuigen zal je ook regelmatig een laagje sneeuw zien liggen. Daarnaast zul je altijd je voetstappen in de sneeuw zien. Ondanks de minimalistische aanpak zijn de details dus zeker niet vergeten.

De minimalistische aanpak herken je ook terug in de muziek. Bij het opstarten van het spel zal gevraagd worden een koptelefoon te gebruiken. In handheld-modus is dat goed te doen, wanneer je op tv speelt is dat toch minder makkelijk. Gelukkig weet de muziek ook de juiste toon te zetten wanneer je hem door de speakers hoort. Hoewel het waarschijnlijk een bewuste keuze is geweest van de ontwikkelaars, vond ik de stiltes in het spel soms té lang duren.

Conclusie

Door het kopen van dit spel haal je meer dan een spel in huis. Het is een verhaal en een beleving gestopt in de vorm van een spel. De visuele stijl is prachtig en sluit goed aan bij de sfeer die het spel uitdraagt. Ook de muziek ondersteunt het eenzame karakter van de game. Dat de nadruk ligt op het verhaal blijkt soms uit het feit dat het spel wat traag speelt en je vaak hetzelfde aan het doen bent. Door verschillende sidequests proberen de ontwikkelaars het interessant te houden, maar ook daar blijft het doel dingen te verzamelen. Voor de €8,99 die het spel kost krijg je een spel waar je je een paar uur ontzettend goed mee kan vermaken. Houd je van de minimalistische stijl en verhalende gameplay, dan is het zeker een aanrader. Twijfel je of het iets voor je is, dan raad ik je aan eerst de mobiele versie te spelen. Daarbij kan je het eerste deel van het spel gratis testen.

+ Sterk verhaal
+ Audiovisueel hoogstandje
+ Niet te duur

– Besturing kan beter
– Soms te veel van hetzelfde

Cijfer: 7,3