Romacing SaGa 2 is geen nieuwe game. Het stamt uit een tijd van de ouderwetse RPG’s, waarin er in Japan een stuk meer uitkwamen dan in Europa. Als je hier geïnteresseerd in was kon je er wel aan komen, maar dat vereiste vaak een geïmporteerde machine en een zeker begrip van de Japanse taal. Aangezien de meeste van ons in ieder geval één van die twee niet hadden, wordt het je vergeven als je nog nooit van deze game gehoord hebt.
Aan de andere kant is het ook niet vreemd als je er wel van gehoord hebt. Romancing SaGa 2 heeft namelijk nogal een reputatie: ikzelf ken het als ‘de beste game in de Romancing SaGa-franchise’. Aangezien ik onverwacht ook heel positief was over Scarlet SaGa: Grace Ambitions, was ik bereid om deze game een kans te geven. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Hoewel je namelijk zeker merkt dat het hier om een ‘ouderwetse’ RPG gaat, heeft het een aantal interessante elementen en gameplaymechanieken die het geheel erg interessant maken.
Gevallen helden
Allereerst het verhaal. Romancing SaGa 2: Revenge of the Seven speelt zich af op het fictieve continent Varennes, dat in het verleden gered is door zeven helden. Natuurlijk waren mensen daar dankbaar voor, maar het is inmiddels alweer even geleden dat dit gebeurd is. Mensen zijn de zeven helden bijna vergeten, al is de voorspelling dat deze terug zouden keren als dat nodig was blijven hangen. Welnu, de helden blijken terug te zijn, maar op een andere manier dan gedacht. Het feit dat de mensheid ze is vergeten is ze niet in de koude kleren gaan zitten, en het gerucht is dat ze kwaad in het zin hebben. Jij volgt in eerste instantie het verhaal van de Keizer van Avalon en zijn zonen, die hij probeert klaar te stomen voor een onzekere toekomst. Het duurt echter niet lang voordat één van deze helden Avalon in het vizier krijgt…
Een verhaal met meerdere generaties
Dit speelt zich uit in een RPG die niet alleen een vermakelijk vechtsysteem heeft, maar ook op een unieke manier met tijd omgaat. Ik wil niet teveel verklappen, maar je zult al snel afscheid moeten nemen van het personage waar je mee begint. Omdat het keizerrijk toch een nieuwe leider nodig heeft moet je daarna een erfgenaam selecteren, welke daarbij alle krachten en vaardigheden van de vorige keizer overneemt. ‘Inheritence magic’ wordt dit genoemd. Hoewel je in het begin misschien denkt dat dit is om het verhaal op gang te brengen, kom je er al snel achter dat dit niet het geval is.
Jouw doel is namelijk het verslaan van de zeven ‘helden’ en het continent samenbrengen onder één vlag. Hier is echter veel meer tijd voor nodig dan één mensenleven, waardoor het verhaal zich over meerdere generaties afspeelt. Na een aantal missies zal de game aangeven dat er een tijdskip plaatsvindt, waarna je een nieuw team mag samenstellen en een nieuwe keizer. De nieuwe keizer erft alle technieken en vaardigheden van de oude keizer, waardoor je, zelfs over de jaren heen, een personage kunt bouwen die sterkt genoeg is om het tegen de ‘helden’ op te nemen.
Had beter uitgewerkt kunnen worden
Het is een mechaniek die je gedurende de game geboeid houdt, maar helaas ook een paar nadelen heeft. Omdat je constant van personages wisselt, krijg je geen tijd om ze te leren kennen, waardoor de meeste cutscenes een beetje doodvallen. Je bent gewoon niet echt gehecht aan het personage. En zelfs als dat wel gebeurt (bijvoorbeeld met diegene die de game aftrapt), voelt het raar om te bedenken dat deze niet het einde van dit conflict zal zien. Het is verder jammer dat hier niet meer mee is gedaan. Naast de filosofische vragen die het bij me oproept had ik dolgraag gezien hoe personages oud werden voordat ze het stokje doorgaven. Nu wordt het gebruikt voor de gameplay, maar wordt het verhalende aspect achterwege gelaten.
Quests en side-quests
De basis is verder simpel, de keizer van Avalon (jij dus) en zijn entourage reizen door verschillende gebieden om hulp te bieden en problemen op te lossen in ruil voor hulp en aansluiting bij jouw keizerrijk. Natuurlijk zul je eerst de tutorial moeten doorkomen, maar uiteindelijk kun je zelf besluiten in welke volgorde je deze quests wilt doen. En dit heeft nog behoorlijk wat invloed. Evenementen die je wel of niet besluit te doen kunnen nieuwe personages opleveren die je helpen of juist dat je classes unlockt. En ook hier zul je op de tijd moeten letten: alhoewel er niet perse een timer opzit, gaat de tijd wel gewoon door. Na een tijdskip zijn mensen en gebieden veranderd, en kan het zo zijn dat bepaalde dingen voorgoed afgesloten zijn.
Turn-based gevechten die net even anders gaan
De gebieden die je vrijspeelt kan vrij in rondgelopen worden, maar naast enkele steden zul je merken dat ze er vooral voor één ding zijn: gevechten. Deze gevechten zijn turn-based, maar ook hier doet Romancing SaGa 2 het net even wat anders dan andere RPG’s. Zo heb je allereerst formaties, oftewel de manier waarop je partyleden op het veld staan. Je begint met twee en aan de hand van de gekozen formatie en de plek waar je personages staan krijgen ze enkele buffs en debuffs. De game bevat daarnaast zo’n 30 verschillende classes (die grotendeels unlockt of vrijgespeeld moeten worden natuurlijk) die allemaal hun eigen voor- en nadelen hebben.
Grappig is wel dat personages niet levelen, of in ieder geval, niet op de normale manier. Hier level je simpelweg wat je gebruikt. Gebruik je een vuuraanval in een gevecht dan zal je vuurmagie XP krijgen. Heb je daarvan genoeg verzamelt, dan levelt je vuurmagie, waardoor alle wapens en spreuken die daaronder vallen sterker worden. Zo werkt het met elke individuele stat, en omdat het ook zo direct een gevolg is van wat je gedaan hebt, kun je veel specifieker personages bouwen. Nieuwe aanvallen leer je daarnaast door ‘glimmers’. Wanneer een personage bepaalde wapens/vaardigheden/magie vaak gebruikt, zal hij nieuwe technieken hiermee gaan verzinnen. Wanneer je een aanval gebruikt waar een lampje naast staat, heb je kans om deze nieuwe techniek te leren.
Simpeler dan andere SaGa-games
Toch is Romacing SaGa 2 over het algemeen wat simpeler dan andere SaGa-games. Vooral BP is hier simpeler. In Scarlet Saga: Grace Ambitions was dit bijvoorbeeld een resource waarmee je de aanvallen van al je personages moest betalen, waarbij je elke beurt een gezet aantal kreeg. Dit maakte gevechten tot een puzzel, ook omdat je hiermee de tijdlijn van aanvallen kon en moest manipuleren. In Romacing SaGa 2 is BP simpelweg mana, waarbij elk personage zijn persoonlijke voorraad heeft. Goed, in tegenstelling tot health vult deze niet aan na een gevecht, maar het is niet moeilijk om deze met potions en andere voorwerpen weer bij te vullen buiten gevechten.
Ook het manipuleren van de tijdslijn komt hier niet echt aan de orde. In plaats daarvan gaat de game hard op het idee van zwakheden, een beetje zoals Octopath Traveler dat doet. Elk monster heeft een aantal aanvallen waar hij niet tegen kan, en door deze uit te buiten doe je meer schade en loopt er aan jouw kant een balkje vol. Is deze vol, dan kun je een ‘united attack’ doen, waarbij verschillende personages aanvallen aan elkaar rijgen voor bakken schade. Ook leuk, maar in praktijk ben je hier ouderwets om en om aan het aanvallen, in plaats van de strategische puzzels in andere SaGa-games.
Prima stijl
Grafisch gezien is de game prima in orde. Er is hier gekozen voor een 3D-stijl in plaats van de 2D van het origineel, en alhoewel dit prima werkt is het niet erg bijzonder. Het doet denken aan games als Ys. Alhoewel er genoeg detail in zit, viel het op dat de modellen van de personages over generaties heen toch wat op elkaar begonnen te lijken. Dit in tegenstelling tot de vele vijanden die de game rijk is, die voor de verandering eens niet bestaan uit alleen een verandering van kleur.
Ook ben ik erg blij met de huidige trend wat menuschermen betreft. Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik zie tegenwoordig steeds meer creatief en visueel interessant weergegeven menu’s, en Romancing SaGa 2 is hierin geen uitzondering. Het is iets simpels, maar het feit dat je in het menu je huidige party ziet, met in het midden je keizer op de troon doet toch net even wat meer voor het gevoel.
Switch-versie heeft wat problemen
Wel moet gezegd worden dat er wel een aantal overduidelijke gebreken zijn. Zo heeft de game veel en vaak aardig lange laadtijden, en heeft het extreem veel last van texture pop-ins. Je zult gelukkig geen last hebben van monster die van het één op andere moment voor je neus verschijnen, maar het kan wel even duren voordat het monster er ook daadwerkelijk uitziet als een monster in plaats van een model met een effen kleur.
Ook is de game me net iets te vaak gecrasht tijdens het spelen, waardoor ik een deel opnieuw moest spelen. Want alhoewel de game op sommige punten automatisch opslaat, zul je in dungeons (die toch nog best groot kunnen zijn) op zoek moeten naar save-points om te saven. Dat is toch wel iets dat we al een tijd niet meer gezien hebben, save-points…
