Eerder kon je lezen over de Selfloss-preview die wij dit jaar op gamescom kregen. Ondanks de korte demo, had de game mijn interesse weten te wekken. En op 12 september kwam deze game al naar de eShop! Ik besloot daarom de proef op de som te nemen en na de release op avontuur te gaan met de oude genezer Kazimir en zijn lichtgevende staf. Ontwikkelaar Goodwin Games wilde van deze game een EEE+-game maken: een ‘Everlasting Emotional and Exceptional Experience‘. En dat is wat mij betreft gelukt, maar niet alleen maar op de manier die ik had gehoopt. Heb ik gevloekt? Ja. Heb ik gehuild? Misschien. Lees meer over deze emotionele rollercoaster in onze review van Selfloss!
Een einde als nieuw begin
Je leert Kazimir kennen in een land tussen leven en dood. Deze oude genezer zit namelijk vast in een soort hiernamaals, een tussenstation. En zonder de zegen van de mysterieuze vrouw die hier de scepter zwaait, zul je het niet verlaten. Maar voor iemand van Kazimirs talenten is altijd wel iets te doen. Hij beheerst namelijk het bijzondere Selfloss-ritueel. Hiermee kan hij wezens die een geliefde hebben verloren helpen en rust geven. En in deze gebroken wereld komt die vaardigheid goed van pas. Niet alleen leeft iedereen in de naweeën van een bloedige oorlog tussen reuzen en mensen, maar de wereld wordt ook geteisterd door miasma. Miasma kan de vorm aannemen van roodpaarse obstakels, zoals gebobbelde blokkades en geïmproviseerde poorten. Maar het kan ook wezens overnemen waardoor hun eigen ‘zijn’ verloren gaat.
Gelukkig kan Kazimir zich tegen de miasma verweren. Hij heeft namelijk een lichtgevende staf. Niet alleen komt deze van pas bij het oplossen van puzzels, maar ook bij het kapotmaken van het allesverterende kwaad. Met de geconcentreerde lichtbundels en zijn sikkel kan hij namelijk ook miasma-obstakels en -wezens te lijf. Het spel bestaat uit vijf hoofdstukken waarin telkens een ander gebied centraal staat. Kazimir trekt te voet én met zijn schip door deze landen, op zoek naar wezens die hij kan helpen. Zoals je dat kan verwachten van een wereld die aan het randje van de afgrond lijkt te staan, is dit geen vrolijke roadtrip. Je staat wezens bij met hun verlies, maar wordt ook geconfronteerd met de nare dingen die zij zelf met de wereld om hun heen doen én de tragische achtergrond van Kazimir zelf. Maar ook waar alles verloren lijkt, probeert Kazimir zijn omgeving verlichting te schenken. Ik vond het echt een prachtig verhaal.
Verdriet
Selfloss is een game die je eigenlijk het beste in de docked modus kan spelen. De muziek draagt namelijk prachtig bij aan de desolate omgevingen in het spel. De makers ontlenen ook inspiratie aan IJslandse en Slavische folklore, wat goed terug te zien is in de mysterieuze en fantasierijke designs van de wereld en diens inwoners. Verder voert Kazimir geen uitgebreide gesprekken met anderen (of zichzelf). In plaats daarvan haal je het verhaal vooral uit de omgeving en de stukjes informatie over de wereld die je in boekrollen of altaars vindt. Zo krijg je op het begin van het spel de kans een Selfloss-ritueel uit te voeren voor iemand die niet spreekt. Je hebt echter wel een voorwerp nodig dat voor dit wezen en de overledene van belang was. Hierom krijg je een afbeelding van dit voorwerp in een tekstwolkje te zien en kun je op speurtocht gaan. Het feit dat je niet wordt bedolven met dialoog vond ik een sterk punt van deze game. Dit had afgedaan aan de impact: juist omdat je je zo klein en alleen voelt in deze wereld is het zo aangrijpend.
Om verder te komen in het spel zul je vanaf het land of vanuit je schip kleine puzzeltjes moeten oplossen. Hier speelt je staf een sleutelrol. Je kunt deze besturen met je rechter-joystick en er dus mee schijnen terwijl je loopt. Het is ook mogelijk je staf ergens te laten staan om zo op twee verschillende plekken te kunnen werken. Maar dit kan ook je leven redden. De vijanden die je tegenkomt, kunnen je namelijk op twee manieren schade toebrengen: door je levensenergie weg te nemen of door je te corrumperen met miasma. Met geneeskrachtige kruiden kun je je gezondheid weer aanvullen, maar om jezelf van corruptie te reinigen moet je je staf neerzetten en op jezelf schijnen. Ik vond de ‘onafhankelijke’ staf een leuk mechaniek. Het voelde zo ook een beetje alsof Kazimir er toch niet helemaal alleen voor stond.
Woede
Hoewel Selfloss me emotioneel goed wist te raken, werkte dit op twee vlakken. Aan de ene kant is het een tijd geleden dat ik een game speelde waar ik ook echt een beetje verdrietig van werd, maar aan de andere kant heb ik ook lang geen game gespeeld die me zo het bloed onder de nagels vandaan kon halen. De gameplay loopt namelijk lang niet altijd soepel. En dat ligt niet per se aan Kazimir: hij is op leeftijd, dus lang rennen of vijf keer achter elkaar rollen hoef je natuurlijk niet van hem te verwachten. Maar ik had soms het gevoel dat de game gewoon niet op mijn inputs reageerde, en dat is vooral op momenten waar je snel moet zijn frustrerend. Daarnaast kon je zelf de camera niet besturen. Nu hoeft dat niet zo’n probleem te zijn, maar soms draaide de camera plots op een onpraktisch moment waardoor je net in de war raakt met de besturing. Of juist veel te laat, waardoor je niet ziet wat je doet.
Verder heb ik mezelf bijna twee keer gesoftlocked. Eentje bleek vals alarm omdat ik na een tijdje driftig alle knoppen indrukken plots toch weer uit mijn hoekje kwam, maar de andere keer moest ik mezelf laten doodgaan (wat gelukkig kon op dat punt). Sommige puzzels waarbij je met je bootje voorwerpen over het water moest schuiven werkten in mijn ogen ook niet soepel. En tot slot had ik bij een van de boss battles zulke heftige frameratedrops, dat ik gestopt zou zijn met spelen als ik geen review over Selfloss had moeten schrijven. Zelfs het wisselen tussen docked en handheldstijl mocht hier niet baten. Uiteindelijk is geen van deze dingen gamebreaking, ik heb het spel kunnen uitspelen. Maar het is wel ontzettend jammer om frustratie te voelen bij een game die eigenlijk op een hele andere manier emotioneel hoort te zijn.
