Pac-Man is dit jaar 45 geworden en Bandai Namco heeft recent een gloednieuwe game binnen de franchise uitgebracht. Shadow Labyrinth klinkt niet als Pac-Man, maar Bandai omschrijft het als een genre-twisting alternatieve take op Pac-Man. Dit houdt in dat je een Metroidvania game krijgt met flink wat verwijzingen naar de klassieke Pac-Man.
De game is verschenen op zowel de Switch 1 als de Switch 2, maar de upgrade is gratis voor alle eigenaren van de versie voor Switch 1. Voor deze review heb ik beide versies gespeeld. Het verschil is minimaal. De resolutie is hoger, maar de game draait op beide consoles qua framerate even soepel. Het maakt dus niet uit of je de Switch 2 nog niet hebt voor een goede ervaring.
De stijl van de game is daarvoor ook perfect. De getekende achtergronden, animaties en meer zorgen voor een spannende wereld met genoeg positiefs, maar ook wel wat minpunten. Zoals onhandige check points en meer.
Een licht, maar mysterieus verhaal
In Shadow Labyrinth kruip je in de huid van een stil personage, Swordsman No.8, die samen met metgezel PUCK, een Pac-Man robot, een onbekende planeet verkent. Waarom jullie daar zijn, blijft voor een erg lange tijd vaag. Echter, door het spel heen krijg je langzaam meer te weten. Zelf vind ik dit net wat aan de trage kant gaan en word je iets te veel in het diepe gegooid zonder dat je echt het idee hebt progressie maakt. Dit wordt gelukkig wat anders in de tweede helft van het spel. Waarom ben je gekozen door PUCK, wat maakt jou als No. 8 nu zo speciaal? Stukje bij beetje kom je meer te weten over je vijanden en wat je doel is.
Wat opvallend is, is dat het verhaal over het algemeen licht blijft. Juist games als dit kunnen erg goed profiteren van een steeds sterker wordend verhaal. Net zoals de vorig jaar verschenen Prince of Persia. Juist aangezien de personages ruimte hebben om dieper opgezet te worden. Ik snap dat het spel ergens je kennis wilt laten maken met de mechanics, maar door de trage start heb je in het begin weinig verschillende mechanics.
De wereld zelf is duister maar niet te duister. Het heeft een bepaalde aantrekkingskracht die gedeeltelijk versterkt wordt door de muziek. Deze is bovendien erg wanneer die te horen is, maar op sommige momenten is de muziek amper merkbaar en moet het volume echt vol aan om de achtergrond geluiden te horen. Mogelijk is het een bug, maar zelf vond ik dat wel jammer.
Wat ik zelf wel irritant vond, is de manier van checkpoints. Er zijn twee verschillende soorten checkpoints. De grotere sterkere die je gemakkelijk naar andere gebieden laten teleporteren en je jezelf kunt upgraden. Hierbij hervullen je levens en potions zich. Bij de andere kun je alleen teleporteren naar de laatste grote checkpoint en je levens laten bijvullen. Hier vullen je potions dus niet bij. Dit is op zich prima, maar deze zitten erg ver van elkaar af waardoor doodgaan vaak resulteert in flink wat backtracken. Hierdoor heb ik veel upgradepunten kunnen verzamelen, maar upgraden wordt al snel geblokkeerd door de benodigdheid van een item wat je nog niet kunt krijgen.
Stukje bij beetje meer te doen
Zoals hoort in een klassieke Metroidvania begin je het spel met weinig opties en stukje bij beetje krijg je meer mogelijkheden. Van een dash in de lucht tot de parry of verschillende speciale vaardigheden. Vanaf het begin af aan zit de game qua beweging goed in elkaar. Alle aanvallen voelen soepel en snel aan. Het is echter niet onbeperkt slaan, je moet ook wat tactisch nadenken over het gebruik van je stamina en zit er een delay na een aantal slagen.
Al snel merk je dat PUCK meer is dan een veeleisende compagnon, dankzij PUCK kun je je veranderen in een Mini-PUCK, oftewel Pac-Man, om over rails te bewegen (inclusief Pac-Man geluidjes). Vanaf de rails kun je flinke sprongen maken en sterke aanvallen uitvoeren en hoewel het even wennen is hoe de movement werkt, is het een grappige en unieke mechanic.
De andere manier waar PUCK je mee helpt, is het veranderen in GAIA. Je verandert hier tijdelijk in een robot waarbij de schade die je oploopt niet van je levens afgaat, maar van de tijd dat je in je GAIA-vorm kunt blijven. Om GAIA te kunnen gebruiken zul je vijanden moeten verslaan om energie op te bouwen en zodra je meter vol is, kun je veranderen. Ik zou wel echt aanraden dit te bewaren voor boss fights of in nood want het opladen duurt best lang. GAIA is traag, maar enorm sterk en kan dus flink wat schade toebrengen aan de bosses.
Deze boss fights zijn wel sterk opgebouwd. Sommigen duren een beetje lang, maar verder zitten ze sterk in elkaar. Niet alleen hebben ze een flink repetoire aan aanvallen, ze veranderen ook de patronen en snelheden soms. Hierdoor moet je constant alert blijven op wat er gaat komen. Sommige hebben namelijk aanvallen die een flinke range hebben waardoor je gemakkelijk in één klap dood kunt zijn.
Al met al een goede game
Shadow Labyrinth haalt het niveau niet van andere Metroidvanias die ik recent heb gespeeld. Toch is het een erg vermakelijke titel. De gameplay zit goed in elkaar, zeker vanaf de tweede helft van het spel en de artstyle werkt goed voor het spel. De game duurt ongeveer 10 tot 15 uur om door te spelen en dat is een prima tijd voor de prijs van € 29,99 of als je de Digital Deluxe Edition neemt: € 39,99. Bij deze laatste versie krijg je nog een digitale soundtrack en artbook.
