De Switch 2 is officieel uit en daarmee ook een flinke berg third-party-games. Een van deze games betreft Split Fiction. Een actievolle coöpgame van Hazelight Studios, de makers van A Way Out en It Takes Two. Eerder dit jaar konden PlayStation 5- en Xbox Series X-eigenaren al van dit coöperatieve spektakel genieten. De PlayStation 5-versie van de game geniet nu van een felbegeerde 91 op Metacritic. Maar weet de Switch 2-versie ook deze ongekende hoogtes te behalen? Je leest het in deze review!
De waarde van creativiteit
Het verhaal van Split Fiction gaat over twee schrijvers. Mio, een introverte scifi-liefhebster die dol is op actie, en Zoe, een extraverte fantasy-fan die maar niet over haar ideeën kan ophouden. Mio en Zoe willen allebei hun boek publiceren bij een grote uitgeverij. Maar waar ze eerst dachten om voor een kort gesprek te komen blijkt dit in de praktijk al gauw anders. De twee dames moeten plaatsnemen in een geavanceerde machine.
Mio ziet dit echter niet zitten en probeert met de baas te praten. Vervolgens duwt hij haar snel terug, maar komt ze per ongeluk in de machine van Zoe terecht. Hierdoor ontstaat er een glitch in de machine waardoor Mio en Zoe in elkaars werelden terecht komen. Terwijl zij samen uitvogelen hoe ze hieruit moeten komen, ontdekken ze algauw dat de machine is bedoeld om alle creativiteit uit de aanwezige schrijvers te trekken zodat de uitgever er met al hun ideeën vandoor kan gaan.
De game is daarmee erg actueel. De machine is namelijk een metafoor voor AI-taalmodellen en de manier waarop deze het werk van bekende artiesten kopiëren. Gedurende het verhaal leer je ook steeds meer over de hoofdpersonen. Aan het begin kunnen Mio en Zoe elkaar niet uitstaan vanwege hun uiteenlopende smaak in verhalen en verhaalvertelling. Naarmate de game vordert groeien ze steeds dichter naar elkaar toe en leer je over hun motivaties voor het publiceren van verhalen. Al met al vertelt Split Fiction een erg sterk en actueel verhaal over vriendschap en de waarde van creativiteit, die de speler af en toe zelfs op emotioneel vlak weet te raken!
Dubbelzijdige levels
Wanneer je de gamewereld eenmaal betreedt, heb je meteen keuze uit de twee karakters Mio of Zoe. Hoewel die keuze in het eerste opzicht onbelangrijk lijkt, heeft dit grote invloed op hoe jij de puzzels ervaart. Elk level introduceert namelijk nieuwe gimmicks en deze worden steeds onderverdeeld in de vaardigheden van de twee karakters. In de eerste wereld heeft Mio een laserzwaard waarmee ze van zwaartekrachtplatform kan veranderen. Dit stelt haar in staat om op muren en plafonds te lopen. Zoe daarentegen bezit een antizwaartekracht-zweep waarmee ze objecten uit de lucht kan pakken en op vijanden kan gooien. Ieder level in Split Fiction kent twee geheel andere manieren van spelen. Dit zorgt voor dubbelzijdige levels, die je twee keer moet spelen om de hele game te ervaren.
De gimmicks spelen ook heel mooi op elkaar in. Zo moet je als zwaardgebruiker bijvoorbeeld schakelaars slaan en raken, die objecten lanceren en de zweepspeler vervolgens kan gooien. Hoewel je allebei dus andere mechanics hebt, heb je elkaar wel voortdurend nodig om door de levels heen te komen. Je wordt daarmee op sommige momenten ook geforceerd om je in de schoenen van je medespeler te verplaatsen.
Hoewel het ongelofelijk knap is dat Hazelight het voor elkaar heeft gekregen om ieder level op twee verschillende manieren te ontwerpen, komt er bij deze scheiding in gameplay-elementen soms ook een klein stukje jaloezie kijken. Zo vond ik het antizwaartekracht-zweepje van mijn medespeler toffer dan mijn zwaard. Maar er waren ook momenten waarop de rollen waren omgekeerd. De game weet heel goed de toffe concepten onder te verdelen tussen de karakters in het spel. Hierdoor heb je gelukkig nooit het gevoel dat je de mindere versie van de game zit te spelen!
Verrassende perspectieven
De structuur van Split Fiction bestaat uit lineaire levels, met af en toe wat zijpaden. In deze levels ben je steeds bezig bent met puzzelen en platformen. De platformgameplay zou je een beetje kunnen vergelijken met actie-avonturengames als Tomb Raider en Uncharted. Je springt geregeld naar kleine platformpjes, loopt over dunne paden en gebruikt een grijphaak om over grote kliffen te springen. Uiteraard mogen gigantische set pieces waarbij alles instort en je zo snel mogelijk moet zien te ontsnappen ook niet ontbreken. De platformgameplay is prima. Het lopen en springen werkt soepel, maar het is bij lange niet het sterkste aspect van het spel.
Wel noemenswaardig is de manier waarop de game naadloos van 3D naar 2D wisselt en andersom. Alle mechanics van de 3D-levels worden namelijk ook direct vertaald naar de 2D variant. Hierdoor verandert een level met laserblasters dat in eerste instantie doet denken aan Ratchet & Clank ineens in een soort Metroid-level. Ook zijn er momenten waarop je als speler ineens naar de camera toe rent à la Crash Bandicoot. Het is altijd leuk en verrassend wanneer de game van perspectief verandert, want het zorgt ervoor dat de mechanics in de levels langer fris blijven.
Communication is key
Verrassender dan de platform-mechanics is de manier waarop de game deze combineert met de eerder genoemde puzzels. Deze puzzels zijn namelijk erg goed doordacht. Ze zijn niet al te moeilijk, maar er zitten er genoeg bij waar je samen even over na moet denken. Het sterkste aspect van de puzzels is het feit dat ze ervoor zorgen dat je in twee perspectieven moet nadenken. Ze forceren je daarmee ook om goed te communiceren met je medespeler. Door samen goed te kijken naar elkaars omgeving en na te denken hoe jullie je individuele vaardigheden kunnen inzetten moet je tot de oplossing zien te komen.
Zo was er bijvoorbeeld een puzzel waarbij ik met een draak naar een platform moest vliegen en daarvoor grote waterstralen nodig had om in de lucht te kunnen blijven. De plekken waar deze stralen uitkwamen correspondeerden weer aan icoontjes op het scherm van de tweede speler. Hij moest steeds kijken waar ik heen vloog om te weten met welk icoontje hij mij vooruit kon helpen.
Door dit soort puzzels leer je steeds beter samenwerken en communiceren met je medespeler. Split Fiction is daarmee niet zomaar een coöpgame. Het is een game die rondom het principe coöp is gebouwd en wanneer je een moeilijke puzzel oplost of een eindbaas verslaat, voelt dat daardoor niet alleen als een overwinning, maar als overwinning die jullie samen hebben bereikt. Op moment dat je Split Fiction besluit samen te gaan spelen met een vriend of vriendin is de kans daardoor ook groot dat jullie net als Mio en Zoe dichter naar elkaar zullen groeien!
Draken, lasers en dieren
Een van de sterkste aspecten van Split Fiction is de diversiteit van de werelden waarin je terecht komt. Van het schieten op robots met laserblasters, tot het veranderen in allerlei dieren. Of van het ontvluchten van legers trollen tot het vliegen met draken. Elk level in Split Fiction heeft zo’n eigen identiteit dat de één totaal niet te vergelijken valt met de ander. Hierdoor is het altijd weer een verrassing wat het volgende level te bieden heeft. Tel daarbij de momenten op waarbij het spel van perspectief verandert en we hebben hier te maken met één van de creatiefste games die ik ooit heb gespeeld!
Want hoewel de game zich beperkt tot de genres fantasy en sciencefiction bewijst de game dat zelfs daarbinnen nog heel veel variatie te vinden valt. Het is echt krankzinnig hoe gevarieerd de gameplay van Split Fiction is. Ik zou nog honderden woorden kunnen schrijven over de individuele levels die we gespeeld hebben, maar het is beter als je ze zelf ervaart.
Side-stories gooien alles op zijn kop
Hoewel Split Fiction een lineaire game is, bevat de game toch nog wel wat belangrijke side-content, namelijk side-stories. En hoewel deze optioneel zijn, ben je knettergek als je er bewust voor kiest om ze over te slaan. De side-stories zijn verreweg de beste content van Split Fiction! Van deze side-stories zijn er vaak drie te vinden in elk level. Waar ik in de alinea hierboven al beschreef dat de game erg creatief is en veel variatie biedt gooien de side-stories er nog een flinke emmer creativiteit bovenop. Deze missies weten de gameplay compleet te veranderen en sommige zijn zo sterk dat ze bijna een eigen game hadden kunnen dragen.
Rugby met bommen
Een voorbeeld van zo’n side-story was een missie waarin we een bom moesten overgooien binnen een spelshow omgeving. In de missie hadden we steeds vier seconden om een bom over te gooien, terwijl we ondertussen over een parcoursbaan renden. Deze baan was gevuld met vijanden en dodelijke obstakels. Aan het eind van iedere baan zat een punt waar we de bom in moesten gooien om naar het volgende parkour te gaan. De gameplay van deze levels voelde een beetje als rugby, maar dan terwijl je aan het platformen bent. En naarmate je verder kwam werden deze banen steeds moeilijker. Het voelde dan ook als een gigantische overwinning toen we er eenmaal doorheen waren.
En dan hebben we het hier nog maar over één side-story. Sommige side-stories weten zelfs het genre van de game tijdelijk te veranderen. Zo was er bijvoorbeeld één waarin de game tijdens een baasgevecht tijdelijk veranderde in een shoot-‘em-up. Er zaten zelfs unieke power-ups in die speciaal waren ontworpen voor dat gevecht. Ik en mijn collega hebben meerdere malen met een mond vol tanden naar het scherm gestaard om wat ze nou weer hadden verzonnen. De creativiteit druipt nog net niet van het scherm af!
GameChat werkt uitstekend
Aangezien communicatie key is voor het oplossen van puzzels en Nintendo net een eigen chatdienst heeft geïntroduceerd, vond ik deze game een goede gelegenheid om eens gebruik te maken van GameChat. Ik had door de geblurde gameplaybeelden met lage framerates uit het promomateriaal in eerste instantie lage verwachtingen van GameChat. Maar ik ben erg blij en verrast om te kunnen zeggen dat het verbazingwekkend goed werkt! Voor de beeldvorming; ik speelde de game op de bank in de huiskamer die 5 meter is verwijderd van de Switch 2, die het geluid opvangt en mijn collega kon mij te allen tijde luid en duidelijk horen. En dat terwijl ik geen gebruikmaakte van een headset. Dat betekent dus dat GameChat het gamegeluid in de kamer uitstekend wegfiltert, terwijl die mijn stem op een redelijk grote afstand goed opvangt en doorstuurt.
Een sterke port
Tot nu toe hebben we het vooral over de inhoud van de game zelf gehad. Maar we reviewen hier natuurlijk ook een port. Gelukkig kan ik zeggen dat de game op grafisch vlak absoluut niet tegenvalt. Hoewel de Switch 2-versie in tv-stijl slechts in 1080p draait, ten opzichte van de 4K-resoluties op andere consoles, zaten er talloze momenten in het spel waarop je in de verte grote felverlichte detailrijke gebouwen kon zien. Of waarop de grassprieten soepel met de wind mee wapperden.
De Switch 2-versie ziet er een beetje uit als een PS4 Pro-game. Als je de game naast de PlayStation- en Xbox-versies zet zul je hier en daar zeker verschillen zien. Maar als je dat niet doet dan valt het grafische verschil amper op te merken. Het verschil in performance is beter merkbaar. Waar de PS5- en Xbox Series X-versies op 60 frames per seconde draaien, draait de Switch 2-versie duidelijk op 30 fps, maar gelukkig went dit redelijk snel en draait de game erg stabiel op 30 fps. Wij hebben tijdens onze speelsessie in ieder geval amper last gehad van framedrops. Al met al kunnen we spreken van een erg goede port die amper onder doet ten opzichte van de andere current-gen-versies.
Technische storingen
Als ik dan toch nog een puntje kritiek mag noemen, dan hebben we tijdens het spelen van de game af en toe wel wat last gehad van technische storingen. Tijdens deze momenten viel de verbinding weg en moesten we elkaar weer opnieuw inviten om verder te kunnen spelen. Ook zat er een moment in waarop we net een eindbaas hadden verslagen en we op twee tandwielen moesten schieten om verder te komen. Bij mijn medespeler verscheen zijn tandwiel echter niet waardoor we even naar het vorige checkpoint moesten resetten om dit gevecht even opnieuw te doen, waarna we daarna wel weer verder konden. In de pak hem beet 10 tot 12 uur dat we Split Fiction hebben gespeeld kan ik deze momenten nog net niet op één hand tellen, maar toch vond ik het wel nodig om het even te benoemen!
