TOKYO PSYCHODEMIC heeft een wat hobbelige weg achter de rug. Oorspronkelijk zou de game in mei verschijnen met de Engelse taal. Pas toen de game uit was, ontdekte men dat er niets van waar was. De Engelse taal was nergens te bekennen en er kwam al snel een statement naar buiten dat het er nog aan zou komen in de toekomst. Het leed hield niet op, want de Japanse gamers waren alles behalve te spreken over de hoge prijs en de game zelf. Het gevolg: relatief slechte reviews voor TOKYO PSYCHODEMIC op onder andere Steam.
Pas op 28 november 2024 kwam de game in het Westen uit inclusief de beloofde vertaling. Ook werd de prijs verlaagd naar een wat acceptabeler niveau, namelijk €29,99 in de Nintendo eShop. Voor wie de game al langer volgt, voelt het lichtelijk zuur aan hoe er met de gamers is omgegaan. Zelf ben ik er daar een van. Desondanks heb ik TOKYO PSYCHODEMIC een serieuze kans gegeven, omdat het me toch blijft trekken. Dus lees snel verder en ontdek in onze review wat we van TOKYO PSYCHODEMIC vinden.
Meerdere zaken
Toen ik de omschrijving van de game voor het eerst las, was ik onmiddellijk geïntrigeerd. Zo zou het gaan over paranormale gebeurtenissen en zou Tokyo net uit een hevige lockdown komen. Het klonk spannend en het leek een mooie opmaat voor een uitstekend verhaal. Jammer genoeg valt er amper wat van te merken, wanneer je de eerste uren speelt. Er wordt dan wel een tipje van de sluier opgelicht van het overkoepelende verhaal, maar dat wist me totaal niet te pakken. Daarvoor was het allemaal te kort en te vaag. Later hoor je er wel meer over, al had het mooi geweest als het je onmiddellijk in het verhaal zou trekken.
Na een valse start is het tijd voor de eerste zaak. De eerste zaak gaat over een geval van een man die spontaan in brand is gevlogen. Meer dan een voet is er niet overgebleven. Hoe dat kan en of er niet iets bovennatuurlijks in het spel is, moet jij uitzoeken. Dat doe je door onder andere bewakingsbeelden te bekijken. Het bekijken van de beelden is van belang om te ontdekken of er nuttige informatie te vinden is. Het betekent wel dat je constant zit te turen of er wat gebeurt. Om je te helpen kan je de beelden versnellen, stilzetten, terugspoelen en meer. Mocht je te vaak van die opties gebruik maken, dan kan het spel nog weleens vastlopen. Dat schiet voor geen meter op.
Ondersteunend bewijs voor je hypothese
Als je wat aanknopingspunten hebt, kan je de hulp inroepen van wat mensen op het dark web. Zij kunnen je dan weer een stapje verder helpen in het onderzoek. Bij latere zaken komen er nog nieuwe methodes bij om onderzoek te doen, maar die mag je zelf ontdekken. Dat zijn dan nog de leukere elementen van de game en het is zonde om die te verklappen.
Aan het eind van de zaak maak je jouw rapport op. Je vult vragen in en brengt bewijs aan voor jouw hypothese. Vervolgens zie je de gevolgen van jouw rapport en of je in de goede richting zat. Ook dit had best wat lastiger gemogen. Het voelt allemaal zo simpel aan doordat ze je de juiste richting in drukken. Al kan het ook komen doordat ik veel te veel van dit soort games al heb gespeeld, waardoor ik weet hoe ze dingen willen zien. Ik denk dat het best wel wat lastiger kan zijn voor wie niet heel bekend is met detective-games.
Hulp nodig?
Mocht je niet weten hoe het werkt? Geen probleem, want de game houdt je handje constant vast. In elk geval tijdens de eerste zaak is het zo erg. Het geeft geen goede eerste indruk in combinatie met het niet zo interessante verhaal. Ik begon daardoor zelfs te twijfelen of ik wel verder moest spelen. Het was zo hersendodend met alle onnodige hulp. Desondanks ben ik wel blij om verder gespeeld te hebben. Je krijgt dan iets meer de vrije hand waardoor het minder saai aanvoelt. Alhoewel sommige “puzzels” haast onmogelijk leken zonder wat kennis van de Japanse taal.
De besturing in TOKYO PSYCHODEMIC laat te wensen over. Hoe vaak ik wel niet verkeerd heb geklikt, omdat het steeds verschilt per actie. Zelfs later in de game begon het nog steeds niet te wennen. Het voelde te onnatuurlijk aan en ik kreeg het er niet in. Het kan best aan mij hebben gelegen, maar het had fijn geweest als je de optie had het aan te passen.
Middelmatig
Nu klinkt alles nogal negatief, maar het is vooral middelmatig. Er zijn zoveel games beter dan TOKYO PSYCHODEMIC. Deze game blinkt nergens in uit. Het verhaal is middelmatig, de uitvoering is middelmatig en al het andere ook. Het enige wat ik wel tof gedaan vind is de stijl. Echte beelden worden gecombineerd met 2D-personages. Zo zit je te kijken naar bewakingsbeelden voor een persoon die je kent als een 2D-personage. Het geeft net weer dat beetje variatie en het is iets wat je niet vaak tegenkomt. Al hadden ze de echte mensen wel beter mogen casten. Sommige leken totaal niet op hun 2D-personage. Dan is het lastig om ze te herkennen op foto’s of beelden.
Er wordt bovendien amper een band opgebouwd met de personages. Hierdoor voelt alles zo eendimensionaal. Het is daardoor ook moeilijker om echt in het verhaal gezogen te worden. De gedeeltelijke voice-acting helpt nog wel iets, maar mist te vaak om een verschil te maken. Juist de emotionele connectie zorgt er vaak voor dat je verder wil spelen.
Als laatste, de Engelse vertaling mocht dan lang op zich duren, het is best goed gedaan. Het leest fijn weg en ik ben geen al te gekke dingen tegengekomen. Samenvattend, dit spel moet het er vooral van hebben dat je de gameplay nog enigszins interessant vindt. Of dat je het niet kan hebben het einde niet te weten. Uiteindelijk kan je je heus wel vermaken met de game, maar verwacht geen hoogstandje. Daarvoor is het te middelmatig.
