Een rustgevend avontuur of een stormachtige samenkomst van omstandigheden?
Yonder: The Cloud Cather Chronicles is niet een spel dat voor iedereen is weggelegd. Het probeert de grenzen van het genre te verlegen: heeft een game per se conflicten en gevechten nodig om als game gezien te kunnen worden of is het genoeg om een persoonlijke reis te bieden, die je unieke gevoelens en ervaringen geeft? De meningen hierover zijn nogal verdeeld en alhoewel Yonder erg zijn best doet om de wat meer “artsy” kant van games op te gaan, kan de game het af en toe niet laten om bepaalde hardcore gamemechanieken in de mix te gooien. Dit heeft alleen niet altijd het gewenste effect.
De niet-zo-angstaanjagende Murk
De game begint op open zee, waar jouw personage met schip en crew de prachtig geanimeerde golven bedwingt, op weg naar een ver eiland. Het duurt echter niet lang voordat het schip vergaat in een storm en je aanspoelt op het eiland. Hier kom je erachter dat jij de enige bent die ‘Sprites’ kan zien, kleine fee-achtige wezentjes die jou helpen de ‘Murk’ te verdringen, een energie die langzaam maar zeker het eiland over neemt. Deze ‘Murk’ is een soort duisternis die angstaanjagend hoort te zijn en alhoewel het bij het plot hoort, kom je er al snel achter dat het vooral de functie heeft om je tegen te houden. Yonder is namelijk een open-world game in zijn puurste vorm: vanaf het moment dat je voet op het eiland zet mag je gaan en staan waar je wilt. Om ervoor te zorgen dat het verhaal toch enigszins lineair verloopt, zul je op sommige plaatsen de ‘Murk’ moeten weghalen. Om dat te doen heb je een bepaald aantal sprites nodig. Hierdoor word je gedwongen rond te kijken en de feetjes te zoeken. Alhoewel het helpt om de rust van de game neer te zetten zul je al snel merken dat de ‘Murk’ zelf eigenlijk niet zoveel doet. Het zit eigenlijk alleen wat vervelend in de weg. Vreemd genoeg behandelen de NPC’s die je tegenkomt het ook zo. Vrijwel geen van de side quests hebben iets met de Murk te maken en als je met NPC’s praat zullen deze meer bezorgd zijn over de huidige economie dan de zogenaamd allesverslindende ‘Murk’. Vreemd, dat iets wat blijkblaar als angstaanjagend plotpunt zou moeten dienen, wordt hierdoor iets dat je vooral weggehaald omdat, nouja, je toch iets moet doen.
Het grootste probleem is namelijk dat Yonder: The Cloud Catcher Chronicles nogal oppervlakkig aanvoelt. Het begint sterk, met een opening die een verhaal probeert neer te zetten en een prachtig vormgegeven wereld presenteert. En dan bedoel ik ook echt prachtig. De game is gemaakt in de Unreal Enige en wat betreft de omgeving is er geprobeerd uit te halen wat er in zit. Alhoewel wellicht ietwat cartoony, zijn de omgevingen gekleurd in kleuren die zowat van je scherm afspatten, veelal vergezeld met licht dat prachtig door de bladeren heen schijnt of diepe schaduwen werpt die het land accentueren. De eerste paar uur loop je dan ook veelal verwonderd door de wereld heen, uitkijkend naar de nieuwe omgevingen die je kunt tegenkomen. Besneeuwde bergtoppen, heuvellandschappen met diepe ravijnen of paarse dichtbeboste omgevingen, je vindt het allemaal terug en, vergezeld door prachtige muziek en rustgevende klanken van de natuur, is het heerlijk om hierin te verdwalen. Het is echter op het moment dat dit gevoel wegebt dat de game een beetje in elkaar begint te vallen.
Quests, Crafting en Farming.
Naast het hoofdverhaal probeert de rest van de game verder geen moeite te doen om je in zijn wereld te betrekken. Hoewel er zat te doen is zijn het vooral oppervlakkige taken, die al snel aanvoelen als een simpel lijstje dat je probeert af te vinken. Zo is allereerst het eiland bijvoorbeeld verdeeld in regio’s. Elke regio heeft een metertje dat bijhoudt hoe gelukkig iedereen in die regio is. Je kunt dit percentage omhoog brengen door side quests te doen, ‘Murk’ weg te halen en een aantal andere taken te volbrengen. Deze taken komen alleen allemaal op hetzelfde neer: doe een bepaalde taak een bepaald aantal keer, haal vijf Murk weg, plant 33 bomen, vindt negen katten, vang drie vissen. De side quests willen nog wel eens variatie bieden door er een klein verhaal omheen te breien, maar ook deze vallen vaak terug op het verzamelen. Sowieso zul je snel merken dat Yonder onder het oppervlak nogal last heeft van verzamelwoede. Naast het vervullen van deze taken kun je namelijk ook aan de slag met een heel crafting-systeem, wat het in theorie makkelijker zou moeten maken om aan bepaalde materialen te komen. Om te kunnen craften, moet je alleen wel eerst de recepten leren van iemand (deze worden gepresenteerd als side quest) en daarnaast de basismaterialen verzamelen. Deze zijn genoeg te vinden, maar zo wordt het helaas wel snel een spelletje van “pak alles wat je tegenkomt, want stel dat je het nodig hebt.” Je zult namelijk diep in de buidel moeten tasten als je iets zelf wilt maken. Zo is er bijvoorbeeld een opdracht om een stenen brug te bouwen. Voor deze brug heb je een aantal stenen pilaren nodig, maar om een pilaar te kunnen maken heb je keystones nodig. Deze kun je maken, mits je dan een aantal stukken straatkei bezit. Straatkei vraagt dan weer om mortier en een bouwpakket, die op hun beurt weer om stenen en andere materialen vragen. En dan heb je het nog maar over één stenen pilaar! Gelukkig kun je de materialen vaak ook wel ergens ruilen, mits je daar dan weer iets tegenover hebt staan. Er bestaat namelijk geen geld in Yonder, als je iets van een handelaar wilt kopen zul je iets van evenveel of meer waarde daar tegenover moeten zetten. Elke regio heeft ook zijn eigen economie, wat kan betekenen dat de spullen die je net wilt kopen plotseling een stuk duurder zijn, of in het ergste geval helemaal niet in die regio verkrijgbaar zijn.
Het meest vervelende is echter dat het allemaal vrijwel niets doet. Nadat je de gemaakte materialen hebt gebruikt om een aantal opdrachten te volbrengen, heeft het verder geen toevoeging. Het is dan ook vreemd dat het derde gedeelte van Yonder (je dacht dat we klaar waren?) vrijwel geheel om diezelfde materialen draait. Naast het verwoed rondlopen in de wereld, hopend dat je de materialen zelf vindt, kun je namelijk ook een boerderijtje beginnen. Hier kun je, à la Harvest Moon bomen en groenten planten en oogsten en een aantal dieren houden, waarna je de producten hiervan weer kan gebruiken. De ‘geluksfactor’ van elke regio helpt hier zelfs mee, want hoe hoger het geluk is, hoe meer voordelen jij met je boerderijtje krijgt. Ook hier is het echter onduidelijk wat je nou eigenlijk met al die materialen moet doen. Je kunt alleen bruikbare spullen voor je boerderij maken, waarmee je dan weer meer materialen verzamelt waarmee je dan… meer spullen kunt maken? Er zit geen geld in de game, je hebt niet een hoger doel of nieuwe dingen om vrij te spelen om naartoe te werken. Het heeft verder allemaal geen invloed op je voortgang of het verhaal. Je zou het beginnen van een boerderijtje misschien als game op zich kunnen beschouwen, maar na één of twee aanpassingen loopt deze eigenlijk vrijwel op zichzelf. Je hoeft de dieren niet eens te voeren, en al je oogst en producten verschijnen vanzelf in de daarvoor bestemde kist. Dus waarom zou je de moeite doen?
Prestaties op de Switch
Als laatste is het ook interessant om te kijken of Yonder de overstap naar de Switch goed heeft gemaakt. Hoewel ik niet op de hoogte ben van de PS4- of pc-versie, viel het me al snel op dat de framerate af en toe dropte en dat veel animaties en bewegingen aanvoelen alsof ze niet af zijn. Het besturen van je personage voelt onhandig en iets te snel, waardoor er een vreemde dissociatie ontstaat tussen jou als karakter en de beeldschone wereld waarin je je bevindt. Meerdere keren zag ik daarnaast dieren door de grond heen clippen en zaten er kleine onhandigheden in die het spel niet goed registreerde, bijvoorbeeld als je bepaalde acties in de verkeerde volgorde uitvoerde. Ook verschillende animaties, zoals de overgangen van de gameplay naar een filmpje zagen er onhandig uit, alsof er een paar frames missen. Het zit de gameplay niet in de weg en er zijn verder geen gamebrekende bugs, maar het verbreekt wel de diepgang.
Conclusie
Al met al voelt Yonder: The Cloud Catcher Chronicles aan als een rare game. Hoewel de wereld beeldschoon is en het verhaal interessant genoeg is om je er verschillende uren mee te vermaken, is het de rest van de game die steken laat vallen. Er zitten veel losse ideeën in die op zichzelf leuk zijn, maar verder geen connectie hebben met de rest van de game. Je gaat je daarom al snel afvragen wat en waarom je het aan het doen bent en als de verwondering van de beeldschone wereld wegvalt blijf je achter met een hol gevoel en een lijst van taken die eigenlijk niets toevoegen. En dat is jammer, want Yonder: The Cloud Catcher Chronicles is een prachtig vormgegeven game, die de gevoelens van rust en ontdekking prima weet op te roepen. Ze weten het alleen niet vast te houden.
+ Prachtig vormgegeven wereld
+ Rustgevende ervaring, weet goed de sfeer neer te zetten
+ Interessant hoofdverhaal
– Side quests, de crafting en de boerderij zijn oppervlakkig uitgewerkt en voegen niets toe aan de rest van de game
– De kosten om te craften zijn vaak zo hoog dat het de moeite niet waar is
– De game bestaat uit veel losse ideeën, die helaas niet samen tot hun recht komen
Cijfer: 6
Jammer, had op meer gehoopt.
Lijkt me toch een mooi spel.