Ender Lilies: Quietus of the Knights is een 2D-platformer/Metroidvania die in 2021 op de Nintendo Switch verscheen. Dit donkere verhaal met heerlijk meeslepende gameplay viel bij erg veel mensen in de smaak, waardoor een vervolg bijna niet kon uitblijven. Zelfs wij gaven dit deel een 9! Nu, vier jaar later, is dat vervolg er eindelijk in de vorm van Ender Magnolia: Bloom in the Mist. Een op zichzelf staand verhaal dat zich desalniettemin in dezelfde wereld afspeelt. Maar weet dit deel ook onze harten te veroveren? Om een lang verhaal kort te maken: dat kan het zeker. Niet alleen heeft Ender Magnolia weer een heerlijke Metroidvania neergezet, ook hebben ze verder geborduurd op een aantal boeiende gameplayelementen uit deel één en deze verbeterd. Het gevolg is wederom een prachtige game die gewoon erg goed in elkaar zit.

Homunculi en het koninkrijk Fumes
Het verhaal van Ender Magnolia: Bloom in the Mist speelt zich tientallen jaren na de gebeurtenissen van Ender Lilies af, maar wel in dezelfde wereld. Dit keer speelt het zich af in het koninkrijk Fumes, welke ooit bekendstond om zijn magische ambities. De koning werd op een gegeven moment echter wel erg ambitieus en creëerde artificiële mensachtigen om het koninkrijk te beheren en uit te breiden. Deze Homunculi waren geavanceerde machines met gevoelens, gedachten en zelfs een menselijke ziel die op duistere manieren verkregen werd. Op een dag stuitten ze echter op mysterieuze gassen die uit de grond leken te sijpelen. Deze gassen zorgden ervoor dat de Homunculi gek werden en in monsters veranderden, wat al snel voor de ondergang van het koninkrijk zorgde.

Het verhaal van Lilac
Jij volgt het verhaal van Lilac. Zij wordt wakker in een ondergronds laboratorium, jaren nadat deze tragedie heeft plaatsgevonden. Ze heeft alleen geen idee wat ze daar doet of hoe ze daar gekomen is. Langzaam kom je erachter dat ze niet zomaar een mens is, maar een attuner, mensen die op deze wereld zijn gezet om de Homunculi te redden. Het is aan jou om Lilac te begeleiden door dit vergaande koninkrijk, terwijl zij op zoek is naar antwoorden. Hoe is ze precies daar beneden gekomen en waarom kan ze zich niets herinneren? Het probleem is alleen dat Lilac zelf niet zoveel kan. Ze is immers niet meer dan een normaal mens: net zoals de rest van de bevolking is ook zij niet immuun voor de giftige gassen. En deze wereld is een schaduw van wat die ooit geweest is. Dus hoe moet ze deze in hemelsnaam navigeren?

Homunculi als aanvallen
Dat is dan ook waar de Homunculi om de hoek komen. Omdat Lilac de gave heeft om corrupte Homunculi te genezen, sluit ze al snel een deal met één van deze, Nola. Nola ‘leent’ haar vaardigheden aan Lilac, wat in dit geval betekent dat je haar door middel van een druk op de knop kan oproepen om voor je te vechten. Of tenminste, je kunt het ook zien alsof je gewoon een aanval doet, maar in plaats van dat Lilac iemand steekt met een zwaard verschijnt Nola even die iemand steekt met een zwaard. Daarna verdwijnt ze weer, tot je de aanval nog eens doet.
In ieder geval, samen met Nola verken je het begin van de game, waarna je al snel meer Homunculi aan je arsenaal toevoegt. Sommige zul je moeten bevechten voordat je ze kan genezen, terwijl andere achter questlines of geheimen verstopt zitten. Elk lenen ze Lilac hun vaardigheden. In totaal mag je vier Homunculi tegelijkertijd bij je dragen, welke je kunt wisselen bij een rustpunt. Aangezien elke Homunculi drie verschillende soorten aanvallen heeft (welke ook te upgraden zijn als je de juiste spullen hebt), kun je al snel een unieke speelstijl bouwen die bij jouw manier van spelen past.

Een verdraaid goede Metroidvania
De rest van de game is gewoon een Metroidvania, al is het wel een hele goede. Je verkent de wereld op een redelijk open manier, waarbij je progressie echter al gauw gehinderd wordt door bepaalde obstakels. Door ergens anders heen te gaan of goed de omgeving te onderzoeken kun je nieuwe Homunculi of voorwerpen vinden die gedeeltes vrijspelen waardoor je weer verder kan. Simpel, maar effectief. Wat hierbij verder opvalt, is dat Ender Magnolia niet per se een moeilijke game is. Het is niet alsof de uitdaging mist, maar de verschillende Homunculi (en vooral de combinaties tussen sommige) zorgden ervoor dat ik me al vrij snel door hordes vijanden heen bewoog, en dat zelfs eindbazen een tikkeltje makkelijk leken.
De game heeft daarnaast een aantal keuzes gemaakt die ik niet per se verwacht van Metroidvania’s, die het geheel nog net weer wat makkelijker maken. Zo is er bijvoorbeeld geen contact-damage, je krijgt alleen schade als een monster ook daadwerkelijk een aanval doet. Ook kun je op elk moment fast-travelen, daarvoor hoef je niet naar een rustpunt of een bepaald voorwerp te gebruiken. Aan de ene kant ontzettend handig, aan de andere kant haalt het ook een stukje risico weg. Of je dat vervelend vind is vooral een persoonlijke mening.

Duidelijke wereldkaart
Ender Magnolia heeft daarnaast een ontzettend duidelijke wereldkaart. Wie vaker Metroidvania’s speelt zal weten dat de wereldkaart ontzettend belangrijk is voor het genre. Aangezien er meerdere paden tegelijkertijd beschikbaar zijn en er overal geheimen verstopt liggen, zul je vaker wel dan niet hetzelfde pad meerdere keren bewandelen. Dan is het erg makkelijk als je kunt bijhouden waar je geweest bent. In de meeste Metroidvania’s wordt de kaart dan ook actief gebruikt in de gameplay: soms zul je stukken kaart moeten kopen, of zul je voorwerpen moeten equipen die bijhouden waar je nu eigenlijk precies bent op de kaart.
Ender Magnolia doet dat niet, die heeft besloten dat dit vanaf het begin gewoon duidelijk is. Zo weet je op elk moment waar je bent, geeft de kaart door middel van kleuren aan in welk deel je nog wat mist en staan belangrijke punten op de kaart genoteerd met icoontjes. Handig, zeker, al is het wel weer een onderdeel dat afdoet aan de moeilijkheidsgraad.

Interessant verhaal
Gelukkig maakt Ender Magnolia veel goed met het verhaal. Het begin van de game schetst al snel een interessante wereld, maar dit wordt verder uitgebouwd met een bult worldbuilding die op verschillende manieren verteld wordt. Zo zijn er grafisch dingen te ontdekken die plekken, mensen en achtergronden meer diepgang geven en krijgen voorwerpen en talismannen beschrijvingen mee die alleen kloppen als je ze aan andere beschrijvingen koppelt.
Maar ook de interacties tussen Lilac en de Homunculi zijn mooi gedaan. In tegenstelling tot Ender Lilies is de protagonist hier niet stil. Ze heeft haar eigen meningen, wensen en kijk op de wereld. Daarnaast zijn er niet alleen interacties tussen haar en mensen op de wereld, maar ook de Homunculi die je tegenkomt blijven niet stil. Tijdens rustpunten zul je met ze kunnen praten, waarbij ze hun mening geven over de wereld, het systeem en de manier waarop ze gebruikt werden. Ook krijg je flarden van hun herinneringen mee, waardoor de Homunculi af en toe menselijker overkomen dan de mensen die ze dienen. Het zorgt ervoor dat de wereld niet alleen levendig is, maar ook interessant genoeg om de kleine tekortkomingen van de Metroidvania te doen vergeten.

Grafisch pareltje
Grafisch gezien is de game verder een pareltje. Het gebruikt dezelfde animestijl als Ender Lilies, maar waar deze toch vooral donker was, is Ender Magnolia een explosie van kleur. Vooral de achtergronden zijn prachtig: van steampunkachtige fabrieken en steden tot overgroeide stukken natuur waarbij het duidelijk is dat de dampen effecten teweeg heeft gebracht die niet normaal zijn.
Met het design van vijanden is verder ook niets mis mee, al ben ik persoonlijk enigszins teleurgesteld door de manier van animeren. Je kunt zien dat de bewegingen gedeeltelijk tot stand zijn gekomen door puppet-animation, wat voor een ietwat houterig en onnatuurlijk beeld zorgt. Wel moet ik zeggen dat ik de herinneringen juist weer heel sterk vind: dit zijn een soort van cutscenes met prachtige tekeningen. Ook hier is de puppet-animation wel aanwezig, maar (waarschijnlijk vanwege het geheel) valt het minder op. Toch loopt het verder allemaal soepel, en zelf met alle effecten in beeld zul je geen haperingen tegenkomen.

Tot slot
Uiteindelijk is Ender Magnolia dan ook vooral een hele goede Metroidvania. Het is niet per se een moeilijke Metroidvania, ik heb het idee dat er op sommige plekken juist meer voor ‘quality-of-life’ gekozen is dan gameplay. Misschien jammer voor de die-hard Metroidvania fans onder ons, maar gelukkig maakt het verhaal en vooral de stijl van de game veel goed. Van de kleurrijke gebieden die een enorm contrast vormen met de donkere Homunculi en de melancholische muziek die de game grotendeels doordringt: het klopt gewoon. Het zet een interessant verhaal neer met een betoverende wereld die het op een intelligente manier leven inblaast. Als dit de standaard wordt voor de Metroidvania’s van 2025 zitten we meer dan goed dit jaar!