Het is inmiddels 10 jaar geleden dat de originele Life is Strange verscheen. Een game waarin we Max en Chloe leerden kennen en samen het mysterie rond de dood van Chloe ontrafelden. Na avonturen met andere hoofdpersonages, keert de nieuwste game terug naar Max. Ze heeft haar leven opgepakt, Arcadia Bay achter zich gelaten en geeft nu les aan de Calendon University. Maar het noodlot slaat opnieuw toe: Max’ goede vriendin Safi wordt neergeschoten.
De zoektocht naar antwoorden
De game begint, zoals veel Life is Strange-games, met een rustige en positieve toon. Max en Safi zijn samen op pad om foto’s te maken en eindigen de dag met een drankje. Later kijken ze met hun vriend Moses naar een indrukwekkende meteorietenregen. Safi deelt enthousiast dat ze binnenkort groot nieuws heeft om te vertellen. Alles lijkt perfect, tot Safi diezelfde avond dood wordt aangetroffen met een schotwond.

Overmand door frustratie en machteloosheid besluit Max haar oude krachten weer te gebruiken. Maar wanneer ze via een foto probeert terug te keren in de tijd, ontdekt ze dat haar krachten veranderd zijn. Ze hoort een andere versie van Moses en ziet een schim van hem bewegen. Door hem te volgen, stuit ze op een levende versie van Safi in een alternatieve tijdlijn. Max ontdekt dat ze niet alleen tussen tijdlijnen kan luisteren en kijken, maar zich er ook naartoe kan verplaatsen.
Hoewel het enige verschil tussen de twee werelden lijkt te zijn of Safi leeft of niet, wordt al snel duidelijk dat dit een groot effect heeft op alles en iedereen. Max besluit uit te zoeken wat precies leidde tot Safi’s dood en of dit op een of andere manier teruggedraaid kan worden – zonder de fouten van Arcadia Bay te herhalen. Hoewel de verhaallijn in de eerste vier hoofdstukken sterk is, laat het laatste hoofdstuk te wensen over. De climax voelt onbevredigend en de gameplay wordt saai en langdradig.
Een sterk contrast tussen de tijdlijnen
Een belangrijk gameplay-element is het constante schakelen tussen de twee tijdlijnen. Het contrast tussen deze werelden is opvallend en zorgvuldig uitgewerkt. De “Dead World” is grauw, somber en lijkt zijn kleur te hebben verloren, terwijl in de “Alive World” de zon bijna altijd schijnt en alles levendig oogt. Ook de sfeer en personages verschillen sterk. In de “Dead World” zijn de inwoners somber en afwezig, wat merkbaar is in gesprekken en via berichten op de in-game social media. Kerst is slechts oppervlakkig aanwezig, met een enkele kale kerstboom. In de “Alive World” daarentegen zijn de straten rijkelijk versierd met lichtjes en slingers, wat benadrukt hoe groot de leegte is die Safi’s dood achterlaat.
Een soundtrack die raakt
Net als in eerdere Life is Strange-games speelt de soundtrack een belangrijke rol in het neerzetten van de sfeer. De ingetogen, vaak akoestische nummers versterken de emotionele impact van de gebeurtenissen, terwijl ze tegelijkertijd rustgevend werken. Het is bewonderenswaardig hoe goed de muziek opnieuw aansluit bij het thema en de setting van de game. Zeker op speciale momenten waar je onder het genot van muziek de omgeving bewondert kun je goed tot rust komen.
Nieuwe krachten: veel potentie, matige uitvoering
Max’ vernieuwde krachten zijn een interessante toevoeging aan de gameplay. Ze kan niet meer de tijd zelf manipuleren, maar krijgt nu toegang tot een andere tijdlijn. Door deze dimensies te verkennen, kan Max puzzels oplossen en het mysterie ontrafelen. Denk aan het vinden van een pincode in de ene wereld om een deur te openen in de andere. Hoewel dit schakelen de kern van de gameplay vormt, voelt het systeem soms wat beperkt. Zo kun je alleen van tijdlijn wisselen op specifieke plekken, aangeduid door lichtgevende deeltjes en een geluid. Helaas is het geluid – een hoge piep – bijzonder irritant, wat afbreuk doet aan de ervaring.
Daarnaast beschikt Max over twee andere krachten, maar die worden veel minder benut. Ze kan bijvoorbeeld zien en horen wat er in de andere tijdlijn gebeurt binnen een bepaalde radius. Dit wordt slechts sporadisch ingezet, voornamelijk om extra achtergrondinformatie over bijpersonages te verzamelen. De kracht om objecten tussen tijdlijnen te wisselen, komt zelfs nog minder voor. In mijn playthrough gebruikte ik deze mogelijkheid slechts twee keer, waaronder bij het repareren van een telescoop. Dit gebrek aan variatie in het gebruik van Max’ krachten voelt als een gemiste kans.

Performance is slecht
Het is dus al niet zo’n sterke Life is Strange als de vorige, True Colors, maar op de Switch ben ik er nog minder van overtuigd. Dat de modellen er niet prachtig uitzien kan ik met gemak overheen kijken. Dat ben ik ondertussen op de Switch meer dan gewend. Het gaat meer om de enorm lange laadtijden die het spel heeft. Iedere wisseling van omgeving duurt zo’n 30 seconden en ook bij het wisselen van tijdlijn loopt het spel een paar seconden vast. Daarnaast lijkt het bij veel scènes alsof er en waas overheen zit. Als in het kijken door een licht beslagen ruit.