Vorig jaar zomer, nog voor de release in Japan, was al bekend dat Mistonia no Kibou -The Lost Delight- ook in het Westen uit zou komen. Vandaag (13 november) is het zover en verschijnt de game onder de titel Mistonia’s Hope -The Lost Delight-. Dit is na Illusion of Itehari de volgende otome-titel die door uitgever Aksys Games wordt uitgebracht. Qua verhaal heeft Mistonia’s Hope (zoals ik de game in het vervolg noem) een vergelijkbaar uitgangspunt als Battlefield Waltz. In beide verhalen gaat het om een sterke jonge vrouw die door een bepalende gebeurtenis in het verleden op zoek gaat naar iets. Alleen het pad dat ze kiezen verschilt. Of ik heb genoten van de zoektocht in Mistonia’s Hope lees je in deze review! Mocht je nou geen idee hebben wat een otome visual novel is, lees dan vooral ook onze otome-special.
Een koninkrijk dat bloeit onder het bewind van de feeënkoningin
Dit fantasieverhaal speelt zich eind 19e eeuw af, in het koninkrijk Grand Albion. Dit rijk bestond voorheen uit vijf verschillende landen. Nu wordt het geregeerd door feeënkoningin Tia, de enige volledige Purefae (fee). Zij wordt daarin bijgestaan door de zogenaamde Five Houses. Dit zijn families die rechtstreeks afstammen van de oorspronkelijke Purefae-leiders van hun land en nu bekendstaan als sterke Demifae. Andere inwoners van Grand Albion behoren tot andere (lagere) klassen. Het grootste deel, de middenklasse, zijn Humaines (eigenlijk een soort mensen). De zwaksten in deze samenleving tenslotte zijn de Mingles, een groep die in de schaduw leeft en het meest wordt gediscrimineerd. Via magische portalen is Grand Albion verbonden met Tir na Nog, de wereld van de Purefae.
Een jonge vrouw op zoek naar wraak
Bij aanvang van de game start de hoofdpersoon, Aprose E. Randolph, als dienstmeisje bij House Bernstein, één van de Five Houses. Maar Aprose gaat onder een valse identiteit – als Rose Cottingley – bij hen aan de slag. Na een tragische gebeurtenis in haar jeugd is zij er namelijk niet om te werken, maar om haar wraakplannen uit te kunnen voeren. Acht jaar geleden verloor Aprose haar familie toen het dorp waar ze woonden vrijwel volledig werd verwoest. Hierdoor hield House Randolph (waartoe Aprose behoort) op te bestaan en werd hun plek bij de Five Houses ingenomen door House Lindel. Als Rose gaat Aprose nu op zoek naar degenen die verantwoordelijk waren, met als doel wraak te nemen op iedereen die bij de verwoesting heeft geholpen. Oh ja, je zou het bijna vergeten: wie weet vindt ze tijdens haar zoektocht ook nog de liefde. Misschien wel bij een van de opvolgers van de Five Houses (Edward, Linus, Lucas, Ascot of Alfred), of haar jeugdvriend John…
Maak gebruik van Aprose haar Faesight hand
Zoals we gewend zijn bij een otome begint de game met een proloog en common route waarin het verhaal en de personages geïntroduceerd worden. Bij andere titels moet ik er nog wel eens inkomen, maar hier werd ik gelijk het verhaal ingezogen. Onderdeel van de common route zijn vier exploratiemomenten waarin je zoekt naar scherven. Aprose beschikt namelijk over een bijzondere kracht, haar Faesight hand, waarmee ze in de verzamelde scherven delen van herinneringen kan zien. (Haar Faesight hand kent trouwens ook een andere kracht – namelijk het kunnen creëren van illusies – maar dit terzijde.)
Op zich is het exploreren-element een leuke toevoeging aan het vele lezen, alleen duren vooral de latere exploratiemomenten te lang. Bovendien kun je bij het herspelen van de common route alleen het eerste exploratiemoment overslaan. De andere drie zul je gewoon moeten doorlopen. Nu weten doorgewinterde otome-gamers dat je een slimme common route save kunt maken net voor het keuzemoment met de vertakkingen naar de Love Interest (LI)-routes. Dit bespaart je het herspelen van de hele common route. Toch zul je in Mistonia’s Hope de common route in ieder geval een tweede keer vanaf de start moeten doorlopen om alle LI-routes vrij te spelen. Gelukkig staan er inmiddels walkthroughs online die je hierbij helpen en tijd besparen.
Welk pad kiest Aprose?
Na de common route komt het verhaal echt goed op gang in de LI-routes. Daarvan zijn er zes. Inclusief de afrondende ‘Truth’-route zijn er in totaal zeven routes te doorlopen. Elk van de LI-routes heeft drie mogelijke eindes: het Dawn-einde (goed), het Clown-einde (tragisch/slecht) en het Astray-einde (dwaalspoor einde, semi-slecht). De flowchart in het menu van de game geeft de vertakkingen in een route weer, waardoor je ziet welke afslagen je met je keuzes genomen hebt en op welk einde je afkoerst.
In de eerste speelronde kun je direct kiezen tussen Alfred, Lucas of Linus. Met het doorlopen van hun verhaallijnen speel je de andere drie LI-routes vrij. De ‘Truth’-route is pas te spelen nadat je de route van John hebt afgerond. Zelf vind ik het prettig wanneer in een verhaal belangrijke plotpunten van het overkoepelende mysterie geleidelijk onthuld worden. Als je zo’n opbouw van lichtste tot zwaarste onthulling ook kunt waarderen, dan raad ik je deze volgorde aan: Alfred → Lucas → Linus → Edward → Ascot → John → Truth. Bereid je trouwens voor op flink wat speeluren. De common route duurt zo’n 4 uur en met elk van de zeven routes ben je zo’n 6 uur bezig. Gelukkig is die tijdsinvestering met deze boeiende personages absoluut geen straf.
Het artwork en stemwerk is genieten, maar de lokalisatie laat steken vallen
Audiovisueel is Mistonia’s Hope weer een topper. De vormgeving en het artwork zijn gewoonweg prachtig. Je waant je bijna in de tijd van Shakespeare. Ook het stemwerk is fantastisch. Als je net als ik vaker otome-games speelt, zul je veel – zo niet alle – stemmen herkennen. Het is dan ook jammer dat Aprose/Rose geen voice-acting heeft. De muziek en het gebruik van bijpassende geluiden omlijsten de sfeer van de game perfect.
Is dan alles positief? Nee helaas niet. Zo laat de lokalisatie echt wel steken vallen. Regelmatig trof ik fouten in de spelling aan. Maar nog belangrijker; ook gaten in de vertelling. Namen die bijvoorbeeld niet lijken te kloppen of missers in de volgordelijkheid van gebeurtenissen. Om een voorbeeld te geven: in de route van Alfred vindt er specifieke ontmoeting plaats tussen Aprose en Alfred. Eerst wordt gezegd: na deze ontmoeting ging ik (Aprose) direct naar John. Maar een paar zinnen later in haar gesprek met John vertelt Aprose: ik heb Alfred na ons treffen in de steeg alweer een paar keer gesproken op House Bernstein. Vreemd, Aprose was toch direct naar John gegaan? Op zich zitten deze omissies het overkoepelende verhaal niet in de weg, maar ze halen je wel uit de flow.
Gaan wraak en liefde samen?
Het moge duidelijk zijn dat Mistionia’s Hope geen ‘slice-of-life’-otome is met onbezorgde liefdesaffaires. Dit is een verhaal met een donker thema en een heroine met een sterke persoonlijkheid die slechts één doel voor ogen heeft. Wraak is waar het voor Aprose om draait. Daarom heeft ze ook geen enkele moeite met verraad, al krijgt de liefde soms toch de overhand. Deze worsteling met emoties weet de game goed uiteen te zetten en maakt het voor de lezer een boeiende reis. Mocht je echter moeite hebben met zaken als geweld, wraak of verraad, dan is dit niet de meest geschikte titel. Maar als dit je niet tegenhoudt, staat je een spannend mysterie in een prachtige fantasie-setting te wachten. Ook met de hierboven beschreven minpunten is Mistonia’s Hope wat mij betreft een dikke aanrader voor otome-liefhebbers.
