Tijdens gamescom konden we al even aan tafel zitten met Takaya Imamura, de Nintendo veteraan die zijn eigen pad is gaan volgen. In dat interview konden we uitgebreid met hem praten over zijn tijd bij Nintendo, maar ook zijn nieuwste project. Omega 6: The Triangle Stars. Nu is die game eindelijk verschenen en wij hebben hem uitgebreid kunnen testen.
Op zoek naar een woonbare planeet
Je volgt in het spel het avontuur van de androïden Kyla en Thunder. Deze androïden zijn een flinke tijd voor het begin van de game op pad gestuurd om een nieuwe woonbare planeet voor de mensheid te vinden. Op het moment dat het spel begint hebben ze er één gevonden waarvoor ze druk zijn de hypotheek af te lossen. Tot ze een flyer tegenkomen van een zoektocht naar een schat. Ze besluiten hier aan mee te doen om de aflossing te versnellen. Onderweg kom je langs verschillende planeten en ontmoet je bijzondere personages. De één nog gekker dan de ander. Iedere planeet heeft zijn eigen problemen en jij als goedzak probeert dan ook veel te helpen. Echter ben je te goed van vertrouwen en word je ook regelmatig erg hard genaaid.
Naast je androïdes bestaat je “team” nog uit Prop en Flavo die door hun gesprekken met jou en elkaar redelijk wat humor verzorgen. Nu zit de game sowieso wel vol met humor waardoor de vele tekst niet vervelend aanvoelt. En geloof me het is veel tekst. Je zult regelmatig heen en weer tussen plekken moeten bewegen, omgevingen onderzoeken en mensen ondervragen. Er zit dus genoeg tekst in de game.
Nostalgische gevoelens
Imamura heeft in zijn tijd bij Nintendo allerlei soorten personages gemaakt. Van Majora’s Mask en Tingle tot de hele Star Fox crew. Zijn unieke stijl is in deze game erg goed te herkennen. Zo is deze game gemaakt met een pixelart waar de developer het bekendste om is geworden. Hij weet alles uit de mogelijkheden te halen om de sfeer goed neer te zetten. Zo zijn de personages uniek en hebben ze bijzondere persoonlijkheden. Daarnaast bevat de game redelijk wat humor die je nu niet zo snel meer zult zien bij Nintendo. Het weet op deze manier echt goed in te spelen op nostalgische gevoelens.
Een ander onderdeel waardoor de game zo nostalgisch aanvoelt, is de soundtrack. Deze is gemaakt door een andere veteraan van Nintendo. Shinobu Amayake, onder andere bekend van Wario’s Woods en Pokémon Ranger: Shadows of Almia. De muziek lijkt zo alsof het uit 1990 is getrokken, maar voelt toch fris en nieuw aan.
De keuze voor gevechten is… een keuze
Hoewel de verhaallijn en de stijl dus erg goed in elkaar zitten heeft de game een fundamenteel zwaktepunt. Dat is het gevechtssysteem. De gevechten zijn in principe steen, papier, schaar waarbij beide kanten een bepaald aantal kaarten heeft met de drie opties. De meeste kaarten van je tegenstander zijn verborgen, alleen degene waar je sterk tegen bent kun je zien. Zo heeft Thunder meer steen-kaarten waardoor de schaar-kaarten van de tegenstander te zien zijn.
Het is dus een beetje tactisch kijken hoeveel kans je hebt met je “sterke aanvallen”. Toch is het meer geluk. Je weet dus niet hoe veel van degene waar je zwak tegen bent heeft en dus voelt het soms erg oneerlijk. Daarnaast zijn gevechten nog eens tergend traag. Hoewel dat toepasselijk was voor de 16-bit tijdsperiode is het bij deze vermoeiend. De balans is bovendien ver te zoeken waardoor de ene vijand enorm makkelijk is en de ander een final boss van een soulslike.
Extra’s die je bezig houden
Wat wel weer op een goede manier gedaan is, is de wereldbuilding. Thunder heeft bijvoorbeeld een bonsai waarmee je items kunt verbouwen die je kunnen helpen. Zoals het geven van levens of juist het krachtiger maken van je personages. Een andere mechanic die erg uniek is, is het feit dat veel planeten een betaald verblijfssysteem hebben. Je moet betalen om rond te kunnen neuzen op die planeten. Je kunt permanente verblijfsvergunningen krijgen, maar dat kost redelijk wat geld. Hiervoor kun je verschillende taken oppakken, maar helaas zijn die redelijk standaard en voelen ze wel repetitief aan.
