Afgelopen weekend was de Nintendo Switch 2 Experience: Amsterdam, die dus niet in Amsterdam plaatsvond maar in Zaandam. Een supertof evenement voor zowel pers als publiek. Wij waren hier ook aanwezig om alvast met de console aan de slag te gaan. In totaal konden we daar 18 games spelen. Helaas hadden we maar 4 uur de tijd, waardoor alles spelen praktisch onmogelijk was. Toch is dit me wel bijna gelukt. Ik heb ruim 14 games gespeeld, waaronder alle first-party-titels en een groot deel van de third-party-games. Hieronder lees je mijn ervaringen.
Toen we op het event aankwamen, troffen we al snel veel rode Switch 2-vlaggetjes. Na de check-in, waarin we een gekleurd bandje kregen, kwamen we aan op een buitengebied voor de ingang waar we wat consumpties konden bestellen. Op den duur werd het tijd om naar binnen te gaan en konden we met z’n allen als eerste aan de slag met twee potjes Mario Kart World.
Fijne Joy-Con
Wat meteen opviel tijdens deze speelsessie, was dat de Joy-Con-controllers een stuk groter en wat zwaarder zijn. Hiermee liggen ze gelijk al een stuk lekkerder in de hand dan de Joy-Con-controllers van de Switch 1. Want hoewel ze hun werk prima deden, kreeg je (vooral in de grip) vaak last van krampen in je handen bij langere speelsessies. Ook voelden de knopjes erg klein en een beetje clunky aan. Hierdoor was je als serieuze gamer al snel geneigd om een Pro-controller te kopen. Ik ben daarom blij om te vermelden dat dit nu niet meer hoeft. De Joy-Con-controllers voelen nu (ook in de grip) echt aan als serieuze gamecontrollers. De ervaring van de Joy-Con-controllers is zelfs bijna gelijkwaardig aan die van de Switch 2 Pro-controller! Het goedkope plastic gevoel dat de Switch 1 Joy-Con-controllers hadden is nu helemaal verdwenen!
Een premium Nintendo handheld
Toen ons eerste potje Mario Kart World erop zat, speelden we gelijk nog een rondje, maar nu in de handheld-modus. En hier kon je direct merken dat de Switch 2 een gigantische upgrade is ten opzichte van zijn voorganger. De handheld-modus voelde een stukje zwaarder aan ten opzichte van de originele Switch. Het gewicht zit een beetje tussen dat van de Switch 1 en de Steamdeck in. Samen met de hierboven genoemde verbeterde Joy-Con-controllers ligt de Switch 2 heerlijk in de hand. Het zorgt voor een premium handheld-ervaring.
Bevredigende magneetjes
Van dichtbij ziet de Switch 2 er ontzettend strak uit. De grote aanwezigheid van de kleur zwart op de Joy-Con-controllers zorgt ervoor dat de Switch 2 in handheld-modus echt aanvoelt als 1 geheel. Het komt niet meer over alsof de Joy-Con als aparte onderdelen aan het scherm hangen. Dit wordt versterkt door de magnetische Joy-Con die nu heel stevig aan het scherm zitten. Ik heb op het evenement kort geprobeerd om de Joy-Con er zonder de knop achterop af te trekken, maar dit was nagenoeg onmogelijk.
Met het speciale knopje achterop ging die er vrijwel direct af. Het was vervolgens heel bevredigend om hem er weer op te klikken. Toen ik dit probeerde, merkte ik meteen het trekkende magnetische effect van de Joy-Con. Hoewel de games van Nintendo altijd voor jong en oud zijn, voelt de Switch 2 als een volwassen versie van zijn voorganger en heeft het hele apparaat daarmee de ‘look & feel’ van een zware pc-handheld.
Zware karts
Zoals ik eerder beschreef begon het evenement met twee traditionele potjes Mario Kart World. Hoewel ik honderden uren Mario Kart 8 heb gespeeld, was het even opnieuw leren racen toen ik met World aan de slag ging. Je merkte al vrij snel dat de game wat locher en zwaarder stuurt dan zijn voorganger. De karts hebben dit keer wat meer gewicht in World. Verder maakte ik kennis met de nieuwe mechanics, zoals het grinden over rails. Op basis van de gameplaybeelden dacht ik dat je tijdens het grinden met een simpele beweging van het pookje van de ene rails naar de dichtstbijzijnde andere rails kon springen. Niets bleek minder waar. Op moment dat je dit probeert, vliegt je kart al snel hard de gekozen richting op. Mario Kart World lijkt daarmee een game te worden die nog meer om race skills draait dan voorgaande delen.
Knockout Tour is dikke fun
Later op het event heb ik ook de gloednieuwe Knockout Tour geprobeerd. Ondanks het feit dat ik aan de nieuwe mechanics moest wennen, kreeg ik het wel voor elkaar om eerste te worden! Maar dit ging niet zonder slag of stoot. Tijdens het spelen ging ik constant op en neer tussen eerste en laatste. Ik merkte daarmee al vrij snel hoe chaotisch een potje Mario Kart met 24 man kan zijn. Waar je in het verleden soms 1 tot 2 items achter elkaar op je afgevuurd kreeg, waren dit er nu soms wel 4 tot 5. Tijdens de modus zit je constant met uiterste concentratie te spelen en is het altijd zweten om toch nog de minimale positie te behalen om door te mogen rijden.
De onvoorspelbaarheid van Mario Kart zorgt voor nog intensere gameplay tijdens deze modus. Want hoewel je misschien lang eerste staat, ben je altijd bang dat het op het verkeerde moment fout gaat en hoop je dat het volgende checkpoint er snel aankomt om een langere tijd veilig te zijn. Door het principe van afvallen lopen de emoties nog hoger op, want je wilt zo lang mogelijk mee blijven doen. Het is daarom ook de grootste fun die ik op het event heb gehad. Hoewel ik maar tijd had voor één potje, zie ik mezelf deze modus zo nog rustig honderden uren spelen wanneer de game uitkomt. Lees hier ook onze preview van Mario Kart World.
Een veelzijdige Donkey Kong-game
Nadat ik klaar was met Mario Kart World, was het tijd voor Donkey Kong Bananza. Na een korte tutorial waarin de mechanics zijn uitgelegd werd mij meteen duidelijk hoe veelzijdig deze game is. Zoals we allemaal weten, wordt Donkey Kong Bananza een openwereldgame en dat kon je in deze demo goed merken. Waar de tutorial vrij lineair was, kreeg je in het level dat volgde een goed beeld van de schaal van de levels.
Want waar ik binnen deze wereld allemaal verborgen uitdagingen vond, zoals het uitschakelen van een X-aantal grote vijanden binnen een bepaalde tijd, zag ik dat andere mensen juist veel aan het klimmen waren. Ik hoorde dat sommige Nintendo medewerkers de demo wel vijf keer hadden gespeeld en daarna nog steeds nieuwe dingen vonden. Als dit al speelt in een demo van 20 minuten, kun je nagaan hoe groot de uiteindelijke game moet zijn.
In de game kun je vrijwel alles dat je in de wereld ziet kapot rammen of slopen met explosieve blokken. Het is ook mogelijk om van het gebaande pad af te wijken door tunnels te meppen van de ene kant naar de andere kant van de map. Je wordt hiervoor zelfs beloond met extra items en grote trossen bananen. Deze bananen zijn als het ware de Power Moons van deze Donkey Kong-game. Ook de animatie die volgt wanneer je zo’n tros bemachtigt, doet heel erg denken aan het verzamelen van deze manen. Later hoorde ik van een medewerker dat het goud dat je verzameld verder in de game ook in te ruilen is tegen nieuwe outfits. Met al deze gelijkenissen is het bijna onvermijdelijk dat het team van Super Mario Odyssey achter deze game zit.
Hoewel Mario Kart World voor mij de hoogste ogen heeft gegooid, komt Donkey Kong Bananza daar dicht in de buurt. Ik denk dat veel mensen de veelzijdigheid van Donkey Kong Bananza momenteel onderschatten en dat het misschien wel een potentiële GOTY-kandidaat kan worden. Wil je meer lezen over Donkey Kong Bananza? Klik dan hier.
Metroid met muisbesturing
Een andere grote Switch 2-game die nog iets langer op zich laat wachten is Metroid Prime 4 Beyond. Tijdens de demo van de game maakten we kennis met de nieuwe muisbesturing van de Joy Con 2. We speelden het spel met de linker-Joy-Con in de hand en de rechter als een pc-muis op zijn zijkant op het bureau. In eerste instantie was ik een beetje sceptisch of deze manier van besturing wel lekker zou werken. Gelukkig bleek niets minder waar en beviel het zelfs beter dan de besturing met de sticks.
De muisbesturing voelde echt super vloeiend aan. Het werkt precies zoals je van een normale computermuis gewend bent, maar dan met Joy-Con-knopjes aan de zijkant. En ook die knopjes voelen tijdens het muizen niet onwennig aan om in te drukken. Zo moest je tijdens het mikken en schieten regelmatig de B-knop indrukken om over obstakels of vijandelijke projectielen te springen.
Bombastische actie in 120 FPS
De game zelf speelt een beetje zoals je van een Metroid Prime-game gewend bent. Je loopt door een wereld, je mikt en schiet op vijanden en je scant omgevingen. De game wordt vervolgens afgewisseld met puzzels en morphbal-secties die je een goede indruk van de wereld geven. Aan het eind van de demo moesten we het ook nog opnemen tegen een eindbaas. De baas zelf was niet heel moeilijk, maar je kreeg hier een goede indruk van hoe goed de Switch 2 is in het runnen van grootschalige en bombastische gevechten.
Verder viel het sowieso heel erg op hoe mooi de wereld is en hoe soepel de game speelt. Een Nintendo medewerker zei dat we de game in 1080P- en 120 FPS-modus speelden, in plaats van de 4K-modus met 60 FPS. Als hij mij had verteld dat dit de 4K-versie was, dan had ik hem ook gelooft. We kregen tussen de gameplay door wat korte cutscenes te zien en het zag er op sommige momenten bijna als een Hollywood-blockbuster uit. Echt ongelofelijk wat een kracht er in die Switch 2 zit!
Rolstoelbasketbal
Metroid Prime 4 was niet de enige game die gebruikmaakte van de muisbesturing. Ik heb ook de rolstoelbasketbal-game Drag x Drive gespeeld. De bijzondere controls, waarbij je de Joy-Con over het bureau moet bewegen om vooruit te komen, voelen erg smooth en geven de game een unieke identiteit. Het is erg grappig om in een gezamenlijke omgeving te zien hoe iedereen met die controls zit te struggelen. Deze besturing zorgt er tegelijkertijd voor dat de game niet aan te raden is voor langere speelsessies. In de 20 minuten die wij speelden merkten we dat de rappe bewegingen die je met je armen moet maken al gauw zorgen voor spierpijn. Hopelijk bevat de uiteindelijke game wat accessibility-opties om dit probleem iets meer te verhelpen.
Ook hoop ik dat de game dan iets meer om het lijf heeft dan de vrij simpele basketbal-gameplay die we hier speelden. Anders denk ik dat de game hetzelfde eindigt als ARMS. Een game met gimmicky controls die de eerste weken erg leuk is, maar waarvan de playerbase daarna vrij snel dropt, omdat er te weinig content in zit. Drag x Drive voelt een beetje als een minigame die onderdeel had kunnen zijn van een nieuwe editie van Switch Sports, maar waarvan ze nu een complete game hebben gemaakt. Of deze game genoeg om het lijf heeft om lang houdbaar te blijven, moet nog maar blijken. Klik hier om onze uitgebreide preview te lezen van Drag x Drive.
Een gigantische upgrade in techniek en ergonomie
Ik zou nog honderden woorden kunnen schrijven over mijn ervaringen met de Switch 2. Maar ik denk dat het voor de aandachtsspanne van de lezer het beste is als ik het hierbij laat. Dit event heeft mij bewezen dat de Switch 2 een bakbeest van een Nintendo-handheld wordt met een fantastische line-up! Een gigantische upgrade in techniek en ergonomie! Waar de Switch 1 tegen het eind van de generatie toch echt struggelde met het runnen van sommige games, lijkt de Switch 2 de upgrade te worden waar we al zo lang op wachten. Een hybride console met de ‘look & feel’ van een pc-handheld, in een Nintendo-jasje. En hoewel ik niet in de toekomst kan kijken, heb ik de indruk dat deze Switch 2 de komende 6 tot 8 jaar nog prima met de tijd mee kan!
