Tijdens de afgelopen gamescom bleek weer dat het metroidvania-genre levendiger dan ooit is. De laatste weken kon je hier al previews lezen van games als Constance, The Perfect Pencil en AWAKEN – Astral Blade. Voidwrought mag zich ook in dit lijstje voegen. Wij kregen de kans om de game een half uur te spelen, en delen hier onze bevindingen.
Een verborgen verhaal
In Voidwrought speel je met Simulacrum, een wezen dat tot leven is gekomen in de ruïnes van een oude stad die ooit werd geregeerd door de eerste beschaving. Jouw missie is om de valse goden te verslaan die nu over de stad heersen en het mysterie te ontrafelen achter de val van deze beschaving. Volgens een van de ontwikkelaars achter de game wordt het verhaal grotendeels verteld via details in de omgeving, confrontaties met vijanden en het ontdekken van artefacten die stukjes geschiedenis onthullen. Hij vergeleek deze aanpak met veel Soulslike-games, die hun verhalen verborgen houden in de spelwereld. Als speler kun je door het verslaan van bazen en het vinden van nieuwe vaardigheden niet alleen nieuwe gebieden ontgrendelen, maar ook nieuwe inzichten krijgen in de geschiedenis van de spelwereld.
Volledig non-lineair
De ontwikkelaar vertelde me dat de structuur van de game volledig non-lineair is. Dit is meestal natuurlijk wel de standaard bij metroidvania’s maar vaak is er wel één duidelijk weg die je moet volgen om verder te komen in het verhaal. In Voidwrought is dat niet het geval. In het begin wordt je wel een klein beetje aan het handje genomen om vertrouwd te raken met de spelwereld en al zijn mechanics. Daarna krijg je de vrijheid om je eigen weg te kiezen.
De game heeft wel vaste locaties en eindbazen die je moet bezoeken en verslaan om het spel uit te spelen. Sommige plekken zijn aanvankelijk ontoegankelijk, omdat je bepaalde vaardigheden mist, maar de volgorde waarin je de beoogde locaties bezoekt die bepaal je verder zelf. Het is leuk dat Voidwrought de non-lineaire structuur van het genre omarmt en de speler hierdoor meer vrijheid biedt. Het geeft de game ook meer replaywaarde. In een eventuele tweede speelsessie kunnen spelers ontdekken welke volgorde van eindbazen en locaties het meest efficiënt is om bijvoorbeeld betere speedrun tijden te behalen.
Onheilspellend
Wat ook direct opviel aan Voidwrought is de duistere, handgetekende artstijl van de game. Het is één van de meest duistere games die ik op gamescom heb gespeeld. Dat is ergens ook niet gek voor een game die zich in diepe krochten en ruïnes onder de aarde afspeelt en is geïnspireerd door kosmische horror. De hele game heeft een onheilspellende sfeer. Dit wordt ook versterkt door de vijanden die je tegenkomt. Dit zijn bijvoorbeeld skeletten, ondode soldaten, gemuteerde mensen en verschillende soorten monsters. De ontwikkelaar vertelde ook dat de game wel 70 vijanden bevat die allemaal met de hand zijn getekend en geanimeerd. Dat is behoorlijk indrukwekkend voor een team bestaande uit slechts drie man.
De duistere toon en sfeer betekenen echter niet dat de hele game kleurloos is. Je komt soms ook in hele groene of felrode omgevingen terecht. Hier kom je dan bijvoorbeeld gotische standbeelden tegen die weer iets zeggen over de wereld van de game. Het is een duistere game, die goed weet hoe het een grauwe horror sfeer moet neerzetten, maar wel genoeg ruimte laat om creatieve dingen te doen met kleur en detail.
Schieten en hakken
Voor een metroidvania kan een goed vechtsysteem natuurlijk niet ontbreken. Gelukkig zit dat in Voidwrought in eerste instantie wel goed. De game bevat een interessante mix van melee- en projectiel-aanvallen. Aan het begin van de demo had ik alleen een zwaard, maar later werd een andere save file geladen. Hier had ik ook beschikking tot een soort magische blauwe discus die ik kon werpen en vervolgens weer terugvloog. Ook had ik een wapen dat ik kon gooien en dat na een rake slag met mijn zwaard ontplofte. Met deze explosie kun je meerdere vijanden tegelijk uitschakelen.
Daarnaast beschikte ik over krachten waarmee ik me snel kon verplaatsen. Dit was handig in gevaarlijke confrontaties of wanneer ik snel door de wereld wilde platformen. Metroidvania-games hebben vaak een voorkeur voor melee-combat of projectielgebaseerde combat, maar Voidwrought lijkt op het eerste gezicht een gezonde mix van beide te bieden. Je kunt er nog steeds voor kiezen om alleen je zwaard te gebruiken, maar je hebt ook de optie om veel te gooien en te schieten, wat kan leiden tot creatieve combo’s.
Een onheilspellende metroidvania met veel vrijheid
Voidwrought lijkt op het eerste oog een artistieke en sfeervolle metroidvania te worden. De game heeft een duistere, maar gedetailleerde handgetekende stijl, die veel indruk maakt. Alle personages binnen de wereld zijn met veel zorg en precisie geanimeerd. Daarnaast biedt de game de speler ook veel vrijheid in zowel de combat als de manier waarop je de wereld verkent. De game weet daarmee heel goed de non-lineaire essentie van het genre te pakken en daar creatieve dingen mee te doen. Mocht je geïnteresseerd zijn in Voidwrought dan hoef je gelukkig niet lang meer te wachten. De game komt al uit op 24 oktober. Ben jij van plan om met de game aan de slag te gaan? Laat het weten in de reacties!
