We hebben er even op moeten wachten, maar drie jaar na de aankondiging is Simon the Sorcerer: Origins dan toch echt vanaf vandaag – 28 oktober – te spelen. Dit point-and-click-avontuur over tiener tovenaar Simon is ontwikkeld door Smallthing Studios en uitgegeven door ININ Games. Wij hebben tijdens gamescom al een voorproefje gekregen en dat smaakte voor fans van het genre zeker naar meer. Inmiddels heb ik de hele game mogen spelen en ik kan alvast verklappen dat ik heb genoten – ondanks dat ik een enkele keer uit frustratie mijn Switch wel uit het raam kon gooien. Waarom dat was lees je in deze review van Simon the Sorcerer: Origins!
Simon the Sorcerer-franchise
Laat ik beginnen met een korte introductie van de franchise. Simon the Sorcerer is een cultklassieke point-and-click-gamereeks. De eerste game stamt alweer uit 1993 en daarna verschenen verschillende sequels. Na het stoppen van de ontwikkeling van de zesde game in de franchise – en een gefaalde Kickstarter – leek het over. Tot Origins in 2022 werd aangekondigd. Simon the Sorcerer: Origins moet beschouwd worden als een prequel en gaat over hoe het allemaal begon. Hoe kwam de meest sarcastische tovenaar in de videogamegeschiedenis toch in die vreemde magische wereld terecht? Hoofd van ININ games Helmut Schmitz liet eerder in een persbericht weten dat dit nieuwe avontuur niet alleen een eerbetoon is aan de erfenis van de originele games, maar het ook een hele nieuwe generatie spelers wil verwelkomen.
Hoe werd Simon die legendarische tovenaar?
Het is 4 april 1993, ergens in Engeland, een paar weken voor het eerste legendarische avontuur in de jaren 90. Wie Simon al kent, weet dat hij niet het lieverdje van de leraar is, maar eerder de grootste etterbak van de klas. Na de zoveelste aanvaring op school kiezen de ouders van Simon ervoor om te verhuizen. De game start dan ook met de reis en aankomst van Simon en zijn familie bij hun nieuwe huis. Ondertussen worden we getrakteerd op de bekende hit ‘Together Forever’ van Rick Astley. Wat een heerlijk begin!
Met point-and-click op onderzoek uit
Zoals gezegd is Simon the Sorcerer: Origins een point-and-click-game. Het avontuur bestaat uit verschillende hoofdstukken en de proloog is erop gericht je vertrouwd te laten raken met de gameplay en besturing. Na aankomst in het nieuwe huis ga je op onderzoek uit. Daardoor leer je hoe je je kunt verplaatsten, hoe je de interactie aangaat met voorwerpen of personages, maar ook hoe je voorwerpen kunt combineren. Wanneer je dit in de vingers hebt, is het je gelukt om een sleutel uit de gootsteen te hengelen en daarmee de slaapkamerdeur te openen. En jawel, daarachter bevindt zich een portaal naar een magische wereld.
Het volgende moment wordt Simon wakker in een vreemde grot. Wanneer hij naar buiten loopt via een griezelig moeras en donker bos, ontmoet hij uiteindelijk de oude tovenaar Calypso. Inmiddels zijn we in hoofdstuk 2 aanbeland en vanaf hier ontvouwt zich het verdere avontuur. Want hoe kan Simon in hemelsnaam weer terugkeren naar huis? Wat hebben een eeuwenoude profetie en verloren magische boeken daarmee te maken? Wat volgt is een verhaal vol humor, magische spreuken en hersenkrakers van puzzels.
Audiovisueel dik in orde
Bij de eerste stappen in de handgetekende wereld wordt gelijk duidelijk dat de game met veel liefde en aandacht is gemaakt. De 2D-cartoon-artstijl is prachtig. Het verhaal speelt zich af in verschillende omgevingen en ze zien er allemaal even mooi uit. Daarnaast zijn ook de animaties voor bijvoorbeeld de gezichtsuitdrukkingen van de personages en de cutscenes goed geslaagd. Wel heeft Simon een bijzonder loopstijltje, maar ook dat kon ik waarderen. Naast dat de verschillende personages grafisch dik in orde zijn, draagt vooral ook de voice-acting bij aan het tot leven komen van alle verschillende wezens.
Fans van het eerste uur zullen blij zijn dat de originele Engelse en Duitse stemacteurs ook aan dit nieuwe deel hebben meegewerkt. Zelf moest ik wel even wennen aan de Engelse stem van Simon. Het is natuurlijk erg leuk dat de originele stemacteur – Chris Barrie – de dialogen heeft ingesproken, maar inmiddels is de Britse komiek de 60 gepasseerd. Dus in eerste instantie voelde het toch onwennig omdat ik voor mijn gevoel een te oude stem hoorde voor een tiener. Maar goed, de manier waarop hij Simon neerzet is briljant. Dus dat ongemakkelijke gevoel verdween ook snel, waarna ik enorm genoot van alle gesproken dialogen. Ook de muziek en de geluiden in de game – zoals het knisperen van sneeuw wanneer Simon er doorheen loopt – maken de beleving af en dragen bij aan die magische sfeer.
Heerlijke droge humor
Ook de heerlijke droge humor waar de games om bekend staan is volop aanwezig in dit nieuwe deel. Dat begint al direct in de intro wanneer je op onderzoek gaat in jullie nieuwe huis en moeder van buiten toch even roept: ‘Simon, don’t even THINK about trying to interact with random objects and attempting to pick them up‘. Hilarisch gewoon. Ik heb dan ook regelmatig hardop moeten lachen om het heerlijke sarcasme en de scherpe geest van Simon.
Je komt de absurde humor veelvuldig tegen in de dialogen. Regelmatig kun je met andere personages – denk aan tovenaars, vreemde wezens of schilderijen (jaja) – een gesprek aanknopen en jij kiest dan wat Simon zegt of vraagt. Ik raad je aan om dan niet meteen voor de logische optie te gaan, maar voor de meest bizarre. Gewoon om de reactie van de ander te horen. Het is jammer dat je bij deze gesprekken niet altijd de mogelijkheid hebt om één voor één alle dialoogopties te selecteren. Naast dat deze dialogen erg leuk zijn, blijken ze trouwens ook erg nuttig. De gegeven antwoorden helpen je namelijk om verder te komen. En geloof me, die kleine duwtjes in de goede richting kunnen erg welkom zijn…
Talloze meer of minder uitdagende puzzels
Want de kern van de gameplay bestaat uit het oplossen van puzzels. Volgens de ontwikkelaars is het hele verhaal in zo’n 10-12 uur uit te spelen. Mijn ervaring is dat dit alleen geldt voor de zeer geoefende point-and-click-puzzelaar die moeiteloos door elke puzzel vliegt. Ik ben duidelijk niet zo’n speler aangezien ik 18 uur over de hele game heb gedaan.
Over het algemeen zijn de puzzels echt heel leuk. Met logisch nadenken, goed rondkijken en blijven proberen kom je een heel eind. Het geeft dan ook een kik als je na verschillende pogingen een puzzel weet op te lossen. Een enkele keer is het meer een kwestie van trial and error, bijvoorbeeld met een dialoog aan het begin van de game. Maar – en nu komt het – er zitten ook een paar flink creatieve doordenkers in en sommige puzzels zijn m.i. (té) vergezocht. Ik wil niet teveel verklappen maar er is een techniek voor de toverspreuken waar door de game niet op gehint wordt en die ook niet wordt uitgelegd. Misschien dat spelers van het origineel die zich kunnen herinneren, maar nieuwkomers (zoals ik) komen daar niet op. (Hoe ik daar dan wel achter ben gekomen vertel ik zo.)
Geen in-game hulp
Daarom vind ik het een groot gemis dat je in de game geen hints kunt opvragen. Los van de duwtjes in de dialogen is er geen enkele vorm van in-game hulp. Ik begrijp dat de makers spelers niet aan de hand willen meenemen, maar het helemaal achterwege laten vind ik erg jammer. Ik ben ervan overtuigd dat een goede in-game-hulplijn het speelplezier vergroot én de game toegankelijker maakt. Zo ken ik binnen dit genre voorbeelden van goed in het verhaal geïntegreerde hintsystemen – ik noem een Loco Motive – die de concreetheid van de hints stapsgewijs opbouwt naarmate je vaker om hulp vraagt. Doorgewinterde puzzelaars kunnen de hulplijn negeren en spelers die dat willen kunnen wanneer nodig om een hint vragen.
Door het gebrek aan in-game hulp heb ik op een gegeven moment maar bij de ontwikkelaars aan de bel getrokken. Ik ben namelijk een paar keer echt goed vast komen te zitten, tot het punt waarop ik bij wijze van spreken mijn Switch wel uit het raam kon gooien. Nadat ik bij de eerste vastloper ongeveer 2 uur van alles geprobeerd en onderzocht had, heb ik contact gezocht met Smallthing Studios. Dat was gelukkig geen enkel probleem, waardoor ik een paar keer dankbaar gebruik heb gemaakt van de toegestuurde hints. Eén van die hints was dus de hierboven genoemde spreuktechniek. Later bleek trouwens dat ik niet de enige reviewer was die moeite had met sommige puzzels en daarom de Studio benaderde.
Laat je niet misleiden door de PEGI-rating
De game vraagt dus de nodige creativiteit en puzzelvaardigheden van spelers. Mocht je deze review als ouder lezen, dan is mijn ervaring dat Simon the Sorcerer: Origins zeker ook leuk is voor kinderen. Alhoewel het goed is om te weten dat er geen Nederlands gesproken wordt, alleen Engels. De PEGI-rating 7 betekent dat dit avontuur geschikt is voor kinderen vanaf 7 jaar en dat het lichte vormen van geweld kan bevatten of scènes waarvan jongere kinderen kunnen schrikken. Deze rating zegt niets over de moeilijkheidsgraad. Voor de uitdagendere puzzels zullen zij dus wel hulp nodig gaan hebben van een volwassene. Of van een YouTube-filmpje. Ongetwijfeld gaan er in de komende tijd guides en walkthroughs online komen. Bij een keiharde vastloper kun je dan gewoon even de oplossing googelen en daarna weer vrolijk door.
Simon is terug!
Want dit avontuur verdient het om (uit)gespeeld te worden. Uiteindelijk kan ik alleen maar enthousiast zijn over Simon the Sorcerer: Origins. Smallthing Studios heeft de reeks met succes weer nieuw leven ingeblazen. Ik vind het dan ook een dikke aanrader voor fans van het origineel en voor nieuwkomers. Wanneer je van humor en puzzelen houdt, én kunt genieten van een handgetekende magische wereld vol eigenzinnige wezens, dan zit je met deze game meer dan goed. Dat eventuele vleugje frustratie vergeet je ook snel weer.
Simon the Sorcerer: Origins is zowel fysiek te verkrijgen voor de Nintendo Switch als digitaal te koop in de Nintendo eShop. Digitaal heb je de keuze uit een standaard en een Digital Deluxe Edition. Bij die laatste ontvang je naast de game ook de officiële soundtrack en een betoverend kunstboek vol afbeeldingen en curiositeiten (allebei digitaal).
