Ik doe dit werk voor Daily Nintendo al een erg lange tijd. Sinds 2013 om precies te zijn. In deze periode heb ik vele games gereviewd. Waaronder in 2016 Xenoblade Chronicles X welke ik toen een 9,7 heb gegeven. Achteraf gezien was dat misschien te hoog voor de Wii U versie. Dus ik ben blij met de herkansing voor deze remake voor de Switch. Gelukkig moet ik toegeven dat ook zonder de Wii U droogte wanhoop de game nog steeds enorm sterk is.
Met Xenoblade Chronicles X: Definitive Edition zijn alle games die ze hebben gemaakt sinds de overname door Nintendo op de Switch verkrijgbaar. X is echter wel een vreemde eend in de bijt, aangezien het geen connectie heeft met de overige delen in de franchise. Deze hele game staat volledig los van de andere games en is dus perfect om in te stappen. Deze nieuwe versie heeft niet alleen verbeterde graphics, maar ook nieuwe features, verbeteringen die de gameplay fijner maken en een geheel nieuw verhaalgedeelte.
Zoals ik al noemde, gaf ik het origineel een 9,7, maar toen ik laatst er naar terugkeerde vielen bijvoorbeeld de graphics achteraf tegen. Zo zat er vaak een waas over de gameplay heen. Ook waren de menu’s onhandig, zelfs met de Gamepad was het een struggle. Dit en meer is veelal opgelost.
Welkom op Mira
Voor wie de game nog niet eerder heeft gespeeld of de introductie video niet heeft gezien: Xenoblade Chronicles X speelt zich af op een verre en onbekende planeet. Deze heeft door mensen de naam Mira gekregen nadat ze hier gecrasht zijn. Als laatste overlevenden nadat de Aarde is vernietigd proberen jullie het leven weer op te pakken en Mira jullie nieuwe thuis te maken. Je begint het spel wanneer je ontwaakt wordt uit stasis. Jij bent één van de weinige overlevenden van de crash.
Je nieuwe thuis
Met als thuisbasis de stad New Los Angeles, beter bekend als NLA word je een onderdeel van de B.L.A.D.E. organisatie. Deze organisatie heeft verschillende taken verdeeld over divisies. Welke divisie je kiest, heeft geen groot effect op het verloop van het verhaal. Wel zijn er bepaalde mechanics zoals support van de divisions. Mijn divisie, de Harriers, geeft een boost met melee aanvallen.
Wat ik jammer vind, is dat NLA nog steeds redelijk saai voelt. Je komt in de meeste gebieden weinig interessants tegen. Alleen de administrative district heeft altijd wat te beleven. Andere gebieden hebben wat affinity missies, side quests en zulke onderdelen, maar je gaat naar je doel en gaat weer weg. Ook zullen rijdende auto’s nog steeds dwars door je heen rijden alsof het hologrammen zijn. Ik had gehoopt dat zulke dingen wel aangepast zouden zijn.
Een diverse en uitdagende planeet
Mira zelf is echter een prachtige planeet met vele diverse gebieden en monsters die niet snel vervelen. Sowieso hoef je niet bang te zijn dat er saaie gebieden zullen komen, want zelfs de begingebieden hebben vijanden van level 80. Sommigen van deze vijanden zullen je als ze je zien zelf meteen aanvallen waardoor je altijd zult moeten opletten.
De wereld is opgedeeld in vijf verschillende gebieden die ieder een eigen sfeer en biomen hebben. Stukje bij beetje zul je de wereld verkennen en erachter komen welke aliens de mensheid hebben aangevallen. Van het verkennen van de planeet en het redden van mensen in stasis wordt het al snel een keiharde race tegen de klok om de mensheid te beschermen tegen uitroeiing.
Grafisch om van te smullen met goede performance
Ik noemde het eerder al, maar Mira is een genot om te ontdekken. De gebieden zijn divers en prachtig neergezet en ook het leven op de planeet is verschillend genoeg om interessant te blijven. Zowel in handheld als via de tv werkt de game erg goed met zelfs tijdens de drukste gevechten zit de performance goed. Zo zijn laadtijden enorm verlaagd waardoor je niet lang hoeft te wachten na fast travel.
Als je het vergelijkt met de Wii U-versie is er een wereld van verschil. Niet alleen zijn textures en de modellen een heel stuk beter ook is de hele game scherper. De waas is verdwenen bijvoorbeeld. Daarnaast zorgt de vernieuwde belichting voor een beter beeld op ieder moment van de dag. Als je het naast elkaar houdt, lijkt het alsof het niet een port van de vorige generatie is. Wat het nog indrukwekkender maakt, is dat het spel bijna de helft kleiner is dan die op de Wii U. Dat terwijl alles mooier en beter is, én je hebt extra verhaal.
Quality of life, vooral goed, maar niet alles werkt even goed
Xenoblade Chronicles X had een redelijk matige UI. Menu’s waren onduidelijk en clunky. Sommigen waren zelfs slecht leesbaar. Dat is nu anders. Veel menu’s zijn volledig aangepast waardoor er meer ruimte is ontstaan en alles duidelijker is vormgegeven. Het is leesbaar, en goed te gebruiken. Tenminste, in zijn algemeenheid.
Wat tegenvalt is de map. Niet alleen is die niet gemakkelijk toegankelijk, ook is het besturen niet heel intuïtief. Zeker doordat er drie verschillende lagen waar je doorheen kunt bladeren. Ieder met eigen informatie over de planeet. Zoals missie iconen, wat in welk kwadrant te vinden is en meer. Het is handig om dat gesplitst te hebben, want het is veel informatie.
Andere onderdelen waar de game erg goede verbeteringen heeft gehad is bijvoorbeeld de veel fijnere Follow Ball. Deze krijg je redelijk in het begin en brengt je naar doelen van missies. Hij werkt erg fijn en geeft wat meer guidance dan in het origineel. Wat wel jammer is, is dat die niet werkt voor de objectives in kwadranten. Het zoeken naar bijvoorbeeld een plek om te graven voor een Miranium Deposit. Deze zitten soms namelijk erg verstopt. Zoals dat je ergens totaal anders een grot in moet gaan.
Gevechten zijn overzichtelijker en beter
Hoewel het technisch gezien een quality of life onderdeel is, zijn de gevechten zo’n groot onderdeel dat ik het graag een eigen kop geef. De gevechten van X zijn namelijk ook redelijk vernieuwd. Niet alleen is het menu duidelijker, de lopende effecten en hoe het gaat met je teamgenoten is een stuk duidelijker geworden. Het is overzichtelijker en hierdoor kun je beter de juiste combinaties maken. Nog niet alles is perfect. Zo zou ik makkelijker teamgenoten willen kunnen aansturen om bijvoorbeeld tension points te sparen of te gebruiken voor arts. Iets waar ik vooral bij boss fights tegenaan liep. Zo gaven ze ze te veel uit op tijdens normale gameplay waardoor revives amper mogelijk waren.
Eén vernieuwing ben ik wel heel blij me. Zo heb je een Quick Cast optie. Deze begint tijdens een gevecht volledig vol en geeft je de optie op een aantal keren een gebruikte art te gebruiken voor die opgeladen is. Bij grote gevechten kun je dit perfect gebruiken om toch nog een keertje de vijand te stunnen of topplen bijvoorbeeld. Wanneer je alles hebt gebruikt laadt de balk vanzelf weer op, maar dit gaat niet heel snel. Dus wees slim met dit gebruik.
Is het waardevol om hem nog een keer te kopen?
Natuurlijk is de game voornamelijk een remaster is van een Wii U-titel en een grote vraag is het het waard om te dubbel dippen. Ik zou zeggen dat het zeker een goede keuze is. De quality of life updates en de betere graphics maken de game veel vermakelijker om doorheen te spelen. Sowieso was het al een enorm gave game met veel te beleven. Grote kans is dat je de game door het grinden niet hebt uitgespeeld of door timing niet hebt aangeraakt. Zeker ook doordat de Monolith een goed track record heeft met de kwaliteit van DLC en nieuwe verhalen bij ports zou ik deze game 100% ook voor deze groep aanraden.
De vraag in de laatste paragraaf zit ik ook mee. De Wii U versie ligt hier in de kast en het verschil tussen Wii U en Switch is een stuk kleiner dan Wii-Switch (waarom ik bijvoorbeeld Chronicles 1 definitive edition ‘opnieuw’ heb gekocht).
Grafisch zou het me dan niet heel veel boeien, al lees ik dus daar ook wat verbeteringen zijn te vinden, maar het lezen van de laadtijden en performance doet me wel goed. Dat zouden, samen met alle andere zaken, wel een reden zijn om deze versie te willen spelen i.p.v. dat wat in mijn kast staat.
Voor een leuk prijsje ga ik deze dan denk ik wel in huis halen.