Op 30 mei verscheen Deep Under in de Nintendo eShop. Deze horror-visual novel, uitgegeven door Ratalaika Games, is ontwikkeld door WildOmul, een kleine indie-ontwikkelaar. Het korte verhaal is al een jaar te spelen op de pc via Steam, maar nu kunnen visual novel-liefhebbers met een Switch er dus ook mee aan de slag. Of deze grimmige kampeertrip de moeite waard is, lees je in deze review van Deep Under!
Met de juiste verwachtingen aan de slag
De game is door twee vrienden in een kleine twee jaar tijd gemaakt. Je kunt deze indie-visual novel dan ook niet vergelijken met hoogstaande titels binnen dit genre zoals Steins;Gate, de Ace Attorney-serie of The House in Fata Morgana. Het is alsof je een Smart vergelijkt met een Ferrari. Het is daarom goed om met de juiste verwachtingen aan de game te beginnen. Dat betekent natuurlijk niet dat je genoegen moet nemen met een slechte game. Gelukkig doet Deep Under veel goed, maar het haalt (logischerwijs) niet het niveau van een Ferrari.
Om de verwachtingen nog specifieker te managen is een (misschien overbodige) waarschuwing op zijn plaats. Dit is immers een horrorgame, dus het bevat grof taalgebruik en de nodige scènes met geweld en wreedheid. De plaatjes kunnen dan ook best heftig zijn, zoals te zien op afbeeldingen in deze review. Ook zijn er momenten in het verhaal waarop illegale middelen en alcohol worden gebruikt. Als dat alles je niet aanspreekt, dan is dit wellicht niet de game voor jou.
Een kampeertrip met vrienden
Het verhaal gaat over Alex die in een klein stadje woont. Zijn vrienden gaan allemaal naar de universiteit, maar hij werkt als barista in het lokale koffietentje van Ashley. Sinds de verdwijning van zijn moeder zever jaar geleden woont Alex bij zijn oma. Studeren is er voor hem niet bij. Alex durft zijn geboortedorp niet te verlaten. Want wat als wonder boven wonder zijn moeder toch weer thuiskomt en hij is er niet?
Bij de start van de game nadert het einde van de zomervakantie. Voordat Alex’ beste vriendin Andy weer naar New York vertrekt, nodigt ze hem uit voor een kampeertrip. Ook Nash (haar vriendje en tevens jeugdvriend van Alex), Ian en zijn vriendin Nina gaan mee. Tijdens hun wandeling naar de beoogde picknickplek raken ze steeds dieper in het bos. Met tegenzin volgt Alex zijn vrienden. Totdat er plotseling iets vreselijks gebeurt. Wat een gezellig uitje had moeten worden verandert al snel in een ware nachtmerrie. Alex zal zijn angsten moeten overwinnen in een poging zijn vrienden te redden.
Audiovisueel dik in orde
Een visual novel bestaat vooral uit het lezen van tekst, met in dit geval af en toe een keuzemoment. Daarmee bepaal je de voortgang en uitkomst van het verhaal. Het loont dan ook om het verhaal vaker te doorlopen en zo te merken wat het effect is van jouw keuzes. Voor wie wil is er de ‘auto modus’ waarmee je de tekst automatisch kan laten lopen.
De game heeft een prachtige stripboek-artstijl. Je kunt zien dat er echt aandacht aan is besteed. Een leuk detail is de geanimeerde achtergrond. Door de ramen zie je bijvoorbeeld bewegende profielen die langslopende mensen moeten voorstellen. Via opties in het menu is dit trouwens uit te zetten, mocht je dat prettiger vinden. Ook de snelheid van de tekstweergave en het volume van muziek en geluiden kun je daar aanpassen.
Naast de griezelige artstijl werkt ook het gebruik van muziek en (achtergrond)geluiden goed in het neerzetten van de sfeer. Zo waan je je door het geroezemoes en geklingel van koffiekopjes echt in het koffietentje waar Alex werkt. En wanneer de vrienden moeten rennen voor hun leven voel je de paniek door beklemmende muziek en geluiden zoals een kloppend hart en diepe ademhaling. Dit zorgt ervoor dat het spannend wordt. Het is dan ook jammer dat de game geen voice-acting heeft. Als lezer moet je het doen met af en toe een lach, schreeuw of huilbui. Op zich werkt dit, maar volledige voice-acting had de beklemmende ervaring nog sterker gemaakt.
Een korte griezelervaring
Na zo’n drie uur spelen verscheen de eerste ‘The End’ op mijn scherm. Daarna heb ik het verhaal nog twee keer doorlopen. De tweede keer koos ik bij alle keuzemomenten de andere antwoordoptie. Uiteindelijk kwam ik bij hetzelfde slechte einde uit, maar de gebeurtenissen voorafgaand daaraan waren wel echt anders. Daardoor merk je dat jouw keuzes invloed hebben op het verloop. In mijn derde speelronde koos ik voor weer andere antwoordcombinaties en dat leidde tot het goede einde (of wat ik denk dat het goede einde is).
Misschien heb ik ook nog wel een einde gemist, want ik kon nergens terugvinden hoeveel mogelijke eindes het verhaal kent. De game heeft daarvoor geen hulpmiddel zoals andere VN’s die vaak wel hebben. Als speler moet je het leuk vinden om gewoon maar te proberen en te ervaren waar het verhaal naartoe gaat. Want ook online is er (nog) geen walkthrough te vinden. In totaal heb ik zo’n zeven uur aan het verhaal besteed. Met vlagen was het goed spannend en smerig, maar ik ben me nooit echt rotgeschrokken. Ik ben gestopt niet omdat het verhaal me niet meer boeide, maar door het gemis aan handige functies die juist voor het herspelen van meerwaarde zijn. Denk aan zo’n eerder genoemd hulpmiddel voor de routering. Er zijn dan ook een aantal punten waardoor Deep Under voor mij net geen topper binnen de indie-VN’s is.
De missende puntjes op de i
Tijdens het spelen kan je de game handmatig opslaan. Daarvoor heb je vijf game save-slots tot je beschikking. Dat zijn er eigenlijk net te weinig om op verschillende ‘belangrijke’ keuzemomenten een game save te maken. Met meer saves heb je namelijk ook meer startpunten voor een volgende ronde/route. Een ander punt is de afwezigheid van een tekstlog. Van andere VN’s ben ik gewend om via een toets de tekstlog op te vragen. Zodat je de reeds verschenen tekst kan teruglezen. Nu drukte ik soms te snel waardoor de tekst alweer verdwenen was. Bij gebrek aan deze functie betekende dat of opnieuw beginnen vanaf dezelfde gamesave, of maar doorgaan en hopen dat je niets belangrijks had gemist.
Tenslotte wil ik de ‘skip’-functie nog noemen. Die is normaal gesproken erg handig bij het opnieuw doorlopen van de verhaallijn. De game gaat dan in sneltreinvaart van keuzemoment naar keuzemoment en stopt bij nieuwe, nog ongelezen tekst. Jammer is dat in dit geval de game niet automatisch stopt bij nieuwe tekst, maar gewoon blijft doordenderen. Ik ben daardoor gestopt met het gebruiken van deze functie omdat ik wilde voorkomen dat ik nieuwe plotwendingen zou missen. Uiteindelijk zijn deze dingen niets wat de game onspeelbaar maakt, maar ze vormen voor mij wel de missende puntjes op de i.
Tot slot
Deep Under is van Russische makelarij en is daardoor alleen in het Russisch of Engels te spelen. De Engelse vertaling is over het algemeen prima. Af en toe kreeg ik een ‘I always get my sin’-gevoel bij net niet helemaal logisch Engels. Ik ben een paar keer een typefoutje tegengekomen, maar dat leidde niet af. Hinderlijker was het verspringen van de tekst binnen het tekstvak. De tekst verschijnt namelijk altijd met eenzelfde standaardgrootte, maar bij lange zinnen verspringt die naar een kleiner lettertype zodat het binnen het tekstvak past.
Uiteindelijk is Deep Under echt wel een vermakelijke horror-visual novel die de bescheiden prijs van €4,99 zeker waard is. Mocht je na het lezen van deze review dit griezelverhaal zelf willen beleven, dan heb je geluk. Tot en met 19 juni is de game met een mooie korting voor slechts €3,99 te verkrijgen in de Nintendo eShop!
