[Review] Splatoon 3-uitbreidingspas – Tof, maar wat herhalend

Eerder konden jullie al mijn preview van Splatoon 3: De Toren der Orde lezen. Daarin vertelde ik al dat het me in de twee uurtjes dat ik hem tijdens de previewsessie had gespeeld had overtuigd. Daarentegen vroeg ik me af of het wel leuk zou blijven voor de lange duur of dat het zou gaan vervelen. Inmiddels heb ik De Toren der Orde voor vele uren kunnen spelen en heb ik mijn oordeel kunnen vormen. Lees vooral verder en ontdek of de Splatoon 3-uitbreidingspas zijn geld waard is.

Inkopolis

De Splatoon 3-uitbreidingspas bestaat natuurlijk niet alleen uit De Toren der Orde. De Toren der Orde is namelijk set 2 van de uitbreiding. Set 1 was Inkopolis, een alternatieve stad om te gebruiken in Splatoon 3. Naar mijn mening laat het eerste deel van de uitbreidingspas wat te wensen over. Het is slechts een skin voor een andere hub, maar meer ook niet. Hoewel het wel tof is om ook de stad uit Splatoon 1 tot je beschikking te hebben, doe je er uiteindelijk bar weinig mee. Een keertje rondlopen en kijken hoe het nu met iedereen gesteld is en dat is het wel. Aan alles voel je dat er liefde in is gestoken. De echte fans zullen Inkopolis zeker waarderen. Echter blijft het voor deze uitbreidingspas slechts een leuk extraatje en vormt De Toren der Orde de hoofdmoot.

De toren beklimmen

De Toren der Orde is een singleplayer-ervaring met roguelite-elementen. Waar ik eerst wat sceptisch was tegenover dit concept, wist het me tijdens de preview al te overtuigen. En nu ik het nog veel meer heb gespeeld, ben ik ervan overtuigd dat Splatoon zeer goed als een roguelite werkt. De kenmerkende elementen van een roguelite kom je allemaal tegen. Denk aan de permanente upgrades, tijdelijke upgrades middels chips en het constant opnieuw beklimmen van de toren tot je hem haalt. Echter wanneer je de top bereikt, dan begint het plezier pas.

Om meer wapens, en dus paletten, vrij te spelen moet je kluisjes openen. Dat kan alleen als je sleutels bemachtigt. Door de toren te beklimmen kan je per palet drie sleutels verdienen en om meer sleutels te krijgen zal je met verschillende paletten de strijd aan moeten gaan. Je wordt daardoor gestimuleerd wapens te proberen die je misschien normaal niets lijken. Daarbij kom je soms etages tegen met splatzones die je moet verdedigen. Met het ene wapen is het schier onmogelijk om het tot een goed einde te brengen en met de ander een fluitje van een cent. Dat maakt het interessant en aantrekkelijk om wapens te testen en de toren met elk wapen te voltooien.

Naar hartewens hacken

Als je tijdens een run doodgaat en de toren uitgegooid wordt, krijg je parels om daarmee permanente hacks te kopen. Deze zijn zeer nuttig voor ieder die de toren wat te lastig vindt. Wil je wel een enorme uitdaging hebben, dan kan je het altijd zonder hacks proberen te voltooien, wat absoluut haalbaar is als je de patronen leert. Persoonlijk ben ik daar niet goed genoeg voor en heb ik dankbaar gebruik gemaakt van wat hacks.

De tijdelijke upgrades vind je in de toren en raak je kwijt wanneer je doodgaat. Elke keer weer is het willekeurig wat je in de toren aantreft en welke build je precies kan maken met de chips. Het is een kwestie van uitproberen tot je wat hebt gevonden wat bij jouw speelstijl en wapen past. Dit riedeltje herhaalt zich telkens weer als je met nieuwe wapens aan de slag gaat. Voor mij zit hier het plezier van de game. Ik houd ervan om te testen welke chips bij mijn speelstijl passen en soms te kijken of iets compleet anders ook kan werken.

Mist variatie

Uiteindelijk is het beklimmen van de toren iets wat je toch relatief snel bereikt. De eerste run kwam ik al tot etage 20 van de 30, dus je kan je wel voorstellen dat het niet lang duurde voor ik de top had bereikt. En daar ligt een deel van mijn probleem met deze modus; je hebt de toren snel beklommen. Té snel naar mijn mening. Ik had het bijvoorbeeld interssant gevonden als je vervolgens een oneindige toren zou hebben om steeds maar weer te proberen hoger te komen. Dan heb je meer dat gevoel van competitiedrang. Nu is het toch zaak zelf jouw doelen te vormen. Vooral na met meerdere wapens de top bereikt te hebben, wordt het steeds makkelijker. Je weet dan te goed hoe alles werkt en het kost toch minder moeite dan verwacht. Hiermee wil ik niet zeggen dat De Toren der Orde saai is of te eenvoudig. Nee, het is goed zoals het is, maar met wat meer opties had het nog beter kunnen zijn.

Met slechts vier verschillende bazen valt de variatie tegen. Ook de levels worden op een gegeven moment herhalend, omdat er slechts een beperkt aantal doelen zijn. Je krijgt wel op elke etage willekeurig de keuze uit drie levels van een willekeurig niveau, maar je komt toch vrij snel al dezelfde levels tegen en het begint herhalend aan te voelen. Dit vind ik echt het minste punt van De Toren der Orde. Meer variatie had echt op zijn plaats geweest, omdat het daardoor leuker blijft om de game vaker te spelen.

Conclusie

Al met al weet de Splatoon 3-uitbreidingspas te overtuigen. De Toren der Orde is een goede toevoeging aan de Splatoon-franchise en weet te vernieuwen. De roguelite-gameplay past goed bij Splatoon, maar het is in zijn geheel net wat te kort en de levels zijn wat te herhalend. Het is zeker niet slecht, maar het maakt dat het in plaats van perfect “slechts” uitermate vermakelijk is. Zelfs met de minpunten weet het je te overtuigen om steeds nog een run te doen. En Inkopolis? Ja, dat is een leuk extraatje, maar De Toren der Orde blijft de ster van de uitbreidingspas. Voor iedereen die maar interesse heeft in Splatoon, hoe goed of slecht je ook bent in de game, is deze uitbreidingspas een aanrader voor extra singleplayer-content.

DN-score: 8,0